The Awakening

Genre: Horror, Thriller | Duur: 1u47 | Release: 16 Mei 2012 | Land: Groot-Brittannië | Regie: Nick Murphy | Cast: Rebecca Hall, Dominic West, Imelda Staunton, Lucy Cohu, Isaac Hempstead Wright, John Shrapnel

Florence Cathcart is een wetenschapster die zich specialiseert in het ontmaskeren van valse spiritisten die profiteren van de post-oorlogse rouw anno 1921. Op een dag wordt ze gevraagd om een zaak op een kostschool in het platteland te onderzoeken. Hier stierf een leerling na het zien van een spook. Florences geloof in de wetenschap en de rationaliteit worden echter zwaar op de proef gesteld in haar zoektocht naar de ware toedracht van dit fenomeen.

De eerste langspeelfilm van regisseur Nick Murphy is een klassieke 'haunted house'-film in de traditie van The Others, The Orphanage of The Devil’s Backbone. De film aspireert om in één adem genoemd te worden met deze meesterwerkjes, maar schiet hiervoor toch wat tekort. De film toont in de eerste plaats een gebrek aan originaliteit. Ondanks het onderhoudende karakter, overheerst het gevoel dat we de setting, het verhaalverloop, de personages, ... al elders en beter gezien hebben, in bovengenoemde films bijvoorbeeld. Bovendien voelenn een aantal plotelementen die enigzins overbodig aan en leiden ze ons af van de kern van de zaak, zoals het gedoe met de klusjesman. Wanneer de film zijn einde nadert en het mysterie onthuld wordt, ontstaat helaas ook een vreemde en onlogische warboel.

Een ander probleem is dat de film te hard vertrouwt op de muziek en net iets teveel goedkope schrikeffecten gebruikt om je een gevoel van onbehagen te bezorgen. Het verwachtingspatroon van de getrainde kijker wordt nauwelijks doorbroken, waardoor je deze momenten van ver ziet aankomen. Toch weet de film enkele sterke scènes op het scherm te toveren, waaronder één met een angstaanjagend poppenhuis. Dit soort scènes houden samen met de serene en sfeervolle cinematografie de film uiteindelijk overeind. De overdaad aan close-ups nemen we erbij.

Het verwachtingspatroon van de getrainde kijker wordt nauwelijks doorbroken, waardoor je de angstmomenten van ver ziet aankomen

Naast de cinematografie is ook het acteerwerk van Rebecca Hall noemenswaardig. Zij zet een overtuigende en geloofwaardige Florence Cathcart neer. De uiteindelijke teneur van de film: onderhoudend en verzorgd, maar door enkele tekortkomingen niet goed genoeg om zich te onderscheiden van de rest. De film won verrassend genoeg wel de Gouden Raaf op de 30ste editie van het BIFFF en bewijst hiermee dat het publiek zeker niet uitgekeken is op een  ouderwetse spokenfilm.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de

Let op: wanneer u verder gaat zit de kans er dik in dat het einde van de film verklapt wordt met alle gevolgen voor uw filmervaring vandien.

ik wil mijn pret bedorven zien

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het oude landhuis blijkt het huis te zijn waar Florence is in opgegroeid. De geest is haar stiefbroer Tom, die per ongeluk gedood werd door hun vader tijdens een ruzie tussen hem en zijn vrouw, die hierbij ook stierf. De huishoudster had Florence naar het huis gelokt om haar hieraan te doen herinneren en vervolgens hun beide te vergiftigen. Op deze manier zouden ze eeuwig met Tom samen kunnen zijn. Op het laatste moment help Tom haar echter zodat ze het gif uitbraakt.