The Young and Prodigious T.S. Spivet

De Franse tovenaar Jean-Pierre Jeunet blijft met The Young and Prodigious T.S Spivet enigszins steken in zijn vertrouwde gesuikerde maar inventieve universum, maar laat dit charmante melodrama anderzijds wel langzaam aan je hart binnensijpelen.

We bevinden ons op een pittoreske ranch in de prachtige landschappen van Montana (de film werd echter zowat volledig opgenomen in Canada), waar de familie Spivet een schijnbaar heel gelukkig en vreedzaam leven heeft opgebouwd. De 12-jarige T.S. en zijn gezinsleden worden ons op kenmerkende Jeunetwijze voorgesteld, allen met hun eigen gestileerde karakteristieken en bijzonderheden. Er sluimert echter een groot en onuitspreekbaar verdriet onder de gezellige gezinstaferelen.

Wanneer de creatieve en door wetenschap geobsedeerde T.S., een miskend genie dat van zijn leerkracht het verwijt krijgt een meerwaardigheidscomplex te hebben, verneemt dat hij in Washington een prestigieuze wetenschapsprijs mag ophalen, laat hij alles achter zich en vat hij een spannende en vooral tot bezinning aanzettende trip aan naar de Amerikaanse hoofdstad.

Jeunet hanteert voor deze ogenschijnlijk naïeve familiefilm een soort postkaartstijl die de sets en landschappen extreem aantrekkelijk maken. De cineast heeft natuurlijk altijd al bijzonder veel aandacht geschonken aan mise-en-scène, cameravoering en kleurenpaletten en levert dus enerzijds een voor hem typerende film af. De gitaren op de soundtrack roepen bijhorende kampvuurbeelden op zomeravonden op. Gezelligheid troef.

Anderzijds speelt het verhaal zich deze keer wel af in een wereld die veel echter is dan we van Jeunet gewoon zijn. De plot is ook een stuk rechtlijniger, voorspelbaarder en melodramatischer dan zijn eerder werk. De tragiek wordt gezoet in goedgelovigheid en de kleurige context roept de valse onschuld van reclamespots op.

Dat blijkt echter allemaal weinig af te doen aan het feit dat je The Young and Prodigious T.S. Spivet met een reusachtige grijns en een warm hart uitkijkt. T.S. en zijn ouders zijn mooie personages die je als weggesmolten kijker herenigd wil zien.

In zijn finale ontspoort de prent lichtjes. Wanneer T.S. in een mediastorm terechtkomt, voelt de film plots erg ‘aards’ aan en wordt een wat koldereske toon aangeboord die haaks staat op de dromerige sfeer die er aan voorafging. Jammer dus dat Jeunet daar de teugels los liet en ons aldus ook doet concluderen dat hij al heel wat betere, maar daarom niet minder genietbare films heeft afgeleverd.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de