The Drop

Met Rundskop scoorde Michaël R. Roskam niet enkel in Vlaanderen maar werd hij na de bijhorende Oscarnominatie ook in heel Hollywood bewierookt. Na Erik Van Looy is Roskam de tweede Belgische regisseur die in de VS een film van een aanzienlijk kaliber mocht regisseren, waarvoor hij een cast met grote namen om zich heen wist te verzamelen. Niet enkel Matthias Schoenaerts hapte opnieuw toe maar ook klasbak James Gandolfini zag een samenwerking wel zitten. Met het overlijden van The Sopranos-ster krijgt The Drop een geladenheid die onbedoeld in het voordeel van Roskam kan spelen. Dennis Lehane, van wie ook Mystic River en Gone Baby Gone verfilmd werden, adapteerde zijn eigen misdaadroman Animal Rescue. Roskam hoefde echter niet aan creatieve vrijheid in te boeten en hanteerde opnieuw de rauwe stijl van zijn vorig succes. Als gevolg biedt Roskam als buitenlandse regisseur op visueel vlak een interessante insteek op het Brooklyns misdaadmilieu.

Bob Saginowski is op het eerste zicht nogal een onopvallende barman in het café Cousin Marv dat wordt uitgebaat door zijn oom Marv. Maar het café maakt deel uit van een criminele onderwereld waar geld van de Tsjetsjeense maffia wordt binnengesluisd en verzameld. Op een ijzige winteravond treft Bob in een vuilnisbak een toegetakelde puppy aan die hij met behulp van de beduchte Nadia kan adopteren. Wat hij echter niet weet is dat de oorspronkelijke eigenaar een onstabiel heethoofd blijkt te zijn, die zijn “bezit” al gauw komt terugeisen. Wanneer even later ook nog eens het café overvallen wordt en het misdaadgeld wordt buitgemaakt, geraakt Bob verwikkeld in een web van intriges en afrekeningen waarin niets of niemand is wat het lijkt.

Vanaf de openingsscène zien we al het vakmanschap van de Limburgse regisseur wanneer hij met een inventieve montagesequentie het hoofdpersonage en zijn leefwereld introduceert. Roskam schuimde enkele lokale bars af om er het nachtelijke sfeertje op te snuiven en dat is duidelijk zichtbaar. Zo brengt hij het uitgaansleven van Brooklyn met even veel finesse en toewijding tot leven als de Voerstreek in Rundskop. Het begin mag dan aanvoelen als een maffiafilm met Scorsese-allures, het relaas evolueert al snel naar een suspensevol drama waarin emoties op bedrieglijke wijze worden onderdrukt.

Roskam dompelt zijn mysterieuze personages onder in een dromerig sfeertje met behulp van een ander groot Vlaams talent. Cameraman Nicolas Karakatsanis, die na Rundskop samen met Van Looy en Roskam de oversteek naar Hollywood waagde, lijkt zich ondertussen als een vis in het water te voelen en behoudt zijn authenticiteit. Zijn onconventionele aanpak wijkt regelmatig af van het soms nogal brave camerawerk in doordeweekse Hollywoodfilms. Net zoals in zijn Vlaamse projecten schuwt hij ook hier geen gebruik van onderbelichting, kadrages met veel hoofdruimte en intentioneel onscherpe beelden waardoor er een dynamische fotografie ontstaat. Ook de bezwerende symfonieën van Marco Baltrami dragen bij tot de dreiging waarvan de film van begin tot einde doordrenkt is. Dit zorgt er anderzijds wel voor dat de spanning zodanig hoog wordt opgebouwd, dat de verwachtingen niet helemaal ingelost worden.

Tom Hardy is ronduit subliem en weet zich op treffende wijze weg te cijferen als de onbevattelijke Bob.

Het samenspel van alle acteurs is puur genieten. Tom Hardy is ronduit subliem en weet zich op treffende wijze weg te cijferen als de onbevattelijke Bob. De Britse acteur bewijst nu pas echt wat hij allemaal in zijn mars heeft, waarvoor een Oscarnominatie niet onterecht zou zijn. Let vooral op de minuscule nuances in zijn spel. Gandolfini zet met zijn laatste verschijning een glansrijke vertolking neer, al is zijn imposante charisma al fascinerend genoeg. Schoenaerts raast als een bezetene en lijkt bij momenten wel een wandelende snelkookpan die op elk moment kan exploderen. En dat is net waar de kracht van The Drop zit. Het onheilspellende zit hem niet in de explosieve emoties maar net in de ingetogenheid en het onberekenbare. Zelfs de vrij onbekende Michael Aronov is erg goed als de Tsjetsjeense maffiabaas. Tenslotte weet de Zweedse Noomi Rapace haar nogal oppervlakkig vormgegeven personage op te waarderen.

Helaas weet het scenario niet over heel de lijn te overtuigen. Zo voelt het soms nogal geforceerd aan dat Schoenaerts' personage ten tonele verschijnt om onrust te stoken, terwijl hij in feite maar wat doelloos lijkt rond te dwalen. Gelukkig weet de acteur door het toevoegen van een verscholen kwetsbaarheid en enkele geniale improvisaties – het gebroken engelenbeeldje dat hij op tafel zet - zijn personage toch iets gelaagder neer te zetten dan aanvankelijk op papier stond. En als we dan toch even de Schoenaerts-euforie mogen doorprikken: de acteur heeft veel meer in zich dan enkel de onheil zelve te belichamen zoals dat tot nu toe het geval was, en moet alert zijn voor typecasting.

Voor wat onze prognose waard is, lijkt Roskam in staat om in de toekomst het eerste meesterwerk af te leveren met een Vlaams geurtje aan. Het zal enkel de nodige dosis moed en de juiste keuzes vereisen, maar met The Drop is de man al goed op weg.

Bert Coppens Helemaal (niet) akkoord? Lees de