22 Jump Street

De onvermijdelijke sequel op 21 Jump Street maakt er een grap van dat de plot vrijwel dezelfde is als in de eerste film. Die relativerende zelfspot kenmerkt de film tot het eind. Zo zijn agenten Schmidt en Jenko intussen bijna 30 maar moeten ze ook dit keer opnieuw doorgaan voor studerende jongeren, met als doel een drugdealer te vatten die van de universiteitscampus zijn werkterrein heeft gemaakt. Ze krijgen dan ook regelmatig te horen dat ze er oud uitzien.

Zo vangt deze komedie best vermakelijk aan. Phil Lord en Christopher Miller zijn lang geen masters of comedy maar in het genre wijken ze al enigszins af van de gangbare Apatowhumor of Will Ferrellgrollen. Referenties en zelfbewustzijn - soms zelfs bijna op metaniveau - kenmerken hun stijl en dat is gelukkig heel wat anders dan waar opgeblazen en vulgaire komedies als Bad Neighbours beroep op doen. Zo volgt bij de aftiteling een hilarische reeks filmposters die alle potentiële sequels voorstellen. Heel wat subtiele verwijzingen - zelfs naar Benny Hill! - weten een grijns op te roepen.('Ik dacht dat we Cate Blanchett hadden voor deze zaak?' - 'Je bedoelt 'carte blanche.')

Tussen de amusante eerste helft en de uitputtende finale zit een groot vervelend gat.

Niettemin is deze prent haastwerk, want tussen de amusante eerste helft en de uitputtende finale zit een groot vervelend gat. De actie is behoorlijk stupide en een 'gevecht' tussen Schmidt en de venijnige kamergenote van zijn liefje is zelfs tenenkrullend slecht. Jonah Hill kan - ondanks zijn triomfantelijke vertolking in The Wolf of Wall Street - beroerd uit de hoek komen in een ernstige rol. In de bijrollen zien we overigens nog meer volk dat gerust wat meer in toom had mogen gehouden worden.

Het verzamelde talent voor deze prent zou in staat zijn tot een echt geslaagde komedie, maar 22 Jump Street is een te gemakzuchtige poging van enkele lui die snel tevreden zijn over zichzelf.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de