X-Men: Apocalypse

Na twee prima voorgangers mag X-Men: Apocalypse de tweede trilogie rond de mutanten bevredigend afsluiten. Hoewel Bryan Singer geen Christopher Nolan is en zijn regie best wat eigenheid mist, weet hij dit slotstuk meer dan behoorlijk in te blikken, terwijl ook de scenaristen voor een strak maar meeslepend verhaal zorgen.

We bevinden ons 7 jaar na de gebeurtenissen uit de vorige film. De diverse vertrouwde personages bevinden zich her en der, elk worstelend met hun kracht en hun plaats in een onverdraagzame samenleving. Hun verenigde krachten blijken nodig wanneer een eeuwenoude mutant bevrijd wordt uit zijn grafkamer en niet meteen de beste bedoelingen blijkt te hebben.

De situatie stelt enkele van onze gekende protagonisten voor een dilemma: hun gave inzetten als wapen of ten volle voor harmonie en acceptatie gaan. Professor X en Magneto – beiden alweer uitmuntend vertolkt door James McAvoy en Michael Fassbender – vormen de extremen van dit spectrum, maar de oerslechterik En Sabah Nur verandert de perspectieven. Mystique en Quicksilver, die beiden veel meer tot hun recht komen dan in voorgaande prenten, zoeken hun plaats tussen die uitersten terwijl nieuwkomers Cyclops, Jean Grey en Nightcrawler nog volop trachten hun krachten te kanaliseren.

Mooi om te zien hoe al die karakters voldoende uitgewerkt kunnen worden. De personages komen genuanceerd en consequent over en zorgen voor een dramatische essentie die de film boeiend houdt. De verwijzingen naar de vorige films helpen wel, en laten de drie films mooi op elkaar aansluiten, terwijl een verschijning van Wolverine dan weer de brug slaat naar de eerste trilogie.

Mooi sluitstuk van een franchise die echt om zijn personages lijkt te geven.

Fans van X-Men krijgen dus beslist waar voor hun geld. Deze franchise geeft duidelijk veel meer om zijn personages dan The Avengers, waar de helden te onkwetsbaar en steriel zijn. Maar ook wie niet meer dan een verzetje zoekt, komt aan zijn trekken want dit is ontspannend escapisme. De prent kent een eenvoudige opbouw maar er zijn heel wat scènes die knap uitgewerkt zijn en de essentie blijft zelfs in de spectaculaire finale bij de personages liggen. De muziek, kostuums en set design accentueren fijntjes de setting in de jaren '80.

Dit zeer degelijke popcornvertier bevindt zich dus niet op de hoogte van The Dark Knight of Star Wars maar heeft niettemin zeker zijn verdiensten.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de