Bohemian Rhapsody

Genre: Drama | Duur: 2u14 | 2018 | Release: 31 Oktober 2018 | Land: VS | Regie: Bryan Singer | Cast: Rami Malek, Ben Hardy, Gwilym Lee, Joe Mazzello, Tom Hollander, Lucy Boynton, Aidan Gillen, Mike Myers

Met Bohemian Rhapsody worden in de eerste plaats de fans van Queen tevreden gesteld: deze kijk op de totstandkoming en de carrière van de iconische rockgroep biedt immers een nostalgische terugblik die het zichzelf dramatisch niet al te moeilijk maakt. Dat heeft filmcritici niet bepaald verheugd, maar het hoge entertainmentgehalte volstaat blijkbaar om de film kanshebber te laten wezen bij heel wat filmprijzen, waaronder zelfs de Oscars.

Dat is misschien wel erg veel eer voor een film die op heel klassieke, routineuze wijze zelfs, de succesjaren van Queen belicht, en in het bijzonder het wel en wee van Freddie Mercury in beeld brengt. Het potentieel aan drama wordt wat bijgeschaafd tot een makkelijk behapbaar portret van iemand die onder zijn showfaçade worstelt met allerlei complexen rond zijn afkomst, de verwachtingen van zijn ouders, zijn geaardheid en zelfs zijn tanden.

Het levert een matig interessante, traditionele prent op die ons niet bijzonder veel nieuwe zaken leert, hoe hard de film ons ook tracht te wijzen op wie welke ideeën had. De betrokkenheid van de overlevende bandleden Roger Taylor en Brian May, die als uitvoerend producent vermeld worden, heeft er wellicht toe geleid dat dit geen afgelijnde biografie van Mercury is geworden, maar ook de andere Queenleden wat aandacht krijgen. Dat gebeurt nu en dan met een scheutje humor. Maar Bryan Singer garandeert ons gewoonlijk toch iets meeslependere cinema. De cineast, die opvallend afwezig is bij de promotie van de film en het prijzencircus, heeft de productie dan ook halfweg de opnamens verlaten onder vage omstandigheden en werd voor enkele weken vervangen door Dexter Fletcher.

Rami Malek is een onwaarschijnlijke keuze voor de rol van Mercury. Hij laat de energie van het scherm spatten in elke zang- en dansscène maar verder lijkt zijn vertolking al even aangedikt als zijn valse gebit. We krijgen een weinig diepgaande en voordehandliggende indruk van wie Mercury was. Dat in een film van dit kaliber verder amper grote namen zitten, is wat verrassend, maar de onbekende gezichten in de bijrollen komen overtuigend genoeg over. 

Bohemian Rhapsody moet het dan vooral hebben van de muziek natuurlijk. Heel wat dramatische scènes worden ondersteund door passende hits op de achtergrond, en daarnaast zien we de groep uiteraard ook flink wat optreden. Daar hoort een integrale, twintig minuten durende reconstructie bij van het fameuze Live Aid-concert uit 1985, waarbij de film er ten zeerste in slaagt de grootsheid van dit evenement en het belang van het optreden voor Queen en Mercury in het bijzonder, voelbaar te maken. Tegen dan heeft men de tragiek van Mercury ook in zulke sentimentele wijze aan de kijker weten te slijten, dat je het misschien even niet meer droog houdt.

We worden er graag aan herinnerd dat Freddie Mercury een formidabel artiest was en Queen zijn plaats als vernieuwer in de muziekgeschiedenis verdiend heeft. Het is dan ook lang nagenieten van dit glorieuze eerbetoon, maar dat is vooral een kwestie van emoties, eerder dan een waardering van cinema op niveau.