Can You Ever Forgive Me?

Genre: Tragikomedie | Duur: 1u46 | 2018 | Release: 6 Februari 2019 | Land: VS | Regie: Marielle Heller | Cast: Melissa McCarthy, Richard E. Grant, Dolly Wells, Jane Curtin, Ben Falcone, Stephen Spinella

Na het verfrissende Diary of a Teenage Girl heeft de veelbelovende Marielle Heller ons even laten wachten op nieuw werk. Nochtans zijn het overtuigde vrouwelijke cineasten als zij die meer op de voorgrond horen te komen. Met Can You Ever Forgive Me bevestigt ze als doortastend verteller met een hart voor personages. Hoewel de film met drie oscarnominaties niet slecht bedeeld wordt, is het toch opmerkelijk dat formulefilms als Green Book en Bohemian Rhapsody in aanmerking komen voor de Oscar voor beste film, hoewel deze bezield gebrachte tragikomedie van een stuk meer persoonlijkheid getuigt. 

In dit waargebeurde relaas staat Lee Israel centraal, een aan lager wal geraakte, verbitterde schrijfster die in geldnood geraakt. Wanneer Lee echter inziet dat ze haar schrijftalent sneller in cash kan omzetten, waagt ze zich aan een gewiekste stunt, met hulp van haar enige vriend, het drankorgel Jack. 

Deze weemoedige vertelling drijft grotendeels op mededogen. Hoewel de protagonisten randfiguren zijn, wordt de humor niet uit hun miserabel bestaan gepuurd, maar uit de semi-doortastende manier waarop ze met hun lot omgaan. Zo ontstaan enkele gelaagde personages waarin de acteurs echt hun tanden kunnen zetten. Lee is een heerlijk misnoegde mopperpot die eigenlijk enkel een enorme dosis liefde nodig heeft en Melissa McCarthy speelt dat met een prachtige, ernstige overgave die in haar eerdere werk meestal ontbreekt. De Brit Richard E. Grant, die na een carrière van meer dan dertig jaar nog altijd zijn debuutfilm Whitnail & I nodig heeft als referentie, krijgt hier een voor zijn status onverwacht sterke rol in handen en zet Jack neer als een zelfbewuste clichéhomo die zijn tristesse verbergt onder een scherpe tong en liters alcohol. Beide hebben die oscarnominatie verdiend. 

Hoewel Can You Ever Forgive Me halverwege wat te plotgericht wordt, raak je enigszins gehecht aan dit tragikomisch duo, finaal gezien ook maar stakkers die hun geluk trachten te grijpen en daarbij stommiteiten begaan. De saxofoon op de soundtrack is een warme schouderklop, een trek-het-je-niet aan van ergens daarboven, die ook de kijker ter harte mag nemen.