Once Upon a Time ... in Hollywood

Genre: Tragikomedie | Duur: 2u41 | 2019 | Release: 14 Augustus 2019 | Land: VS | Regie: Quentin Tarantino | Cast: Leonardo DiCaprio, Brad Pitt, Margot Robbie, Al Pacino, Emile Hirsch, Timothy Olyphant, Kurt Russell, Margaret Qualley, Dakota Fanning, Austin Butler, Bruce Dern, Damian Lewis, Mike Moh, Lena Dunham, Julia Butters, Maya Hawke

Ontegensprekelijk is er geen regisseur die meer bekend staat als een grote filmfan dan Tarantino, wiens voorliefde voor B-films en kennis over de pop culture  van vroeger, doorheen zijn hele carrière zijn inspiratie gevoed hebben. Met Once Upon a Time ... in Hollywood lijkt de filmfreak een slotakkoord gecomponeerd te hebben waarin hij alles wat hem sinds zijn jeugdjaren wist te entertainen, in een stijlvolle mix giet. Deze nostalgische trip is een ode aan Tinseltown, een geschiedenislesje over het Hollywood van de jaren '60 en een innemende buddykomedie tegelijk, gekruid met tal van kenmerkende Tarantino-elementen.

Nochtans gaat QT in dit deels verzonnen, deels op feiten gebaseerde stukje cinema een stuk beschouwender te werk dan we van hem gewend zijn. Er gaat ruim aandacht naar het terugblikken op televisiereeksen, films en acteurs van destijds, soms met korte, enigszins nietszeggende shots, soms met uitgesponnen zijwegjes in het verhaal over de vrienden Rick en Cliff, die beiden een beetje op een dood spoor in hun carrière beland zijn. Rick is een voormalige televisiester die de interessante rollen aan zich voorbij ziet gaan, Cliff is zijn stunt double die op niet veel gratie meer kan rekenen in de coulissen van de filmstad. Hun wedervaren wordt afgewisseld met het relaas van hun buurvrouw Sharon Tate, de actrice en echtgenote van Roman Polanski, die in 1969 vermoord werd door Charles Manson maar in deze film nog volop van het leven geniet als opkomend talent. 

De prent lijkt naar de beruchte gruwelavond toe te werken, maar de eigenzinnig vertelde aanloop van twee uur vloeit een beetje alle kanten op. Het scenario kent amper structuur en biedt ons ongelijkmatig afgewisselde komische onderonsjes, curieuze ontmoetingen en semi-historische observaties, die echter in al hun onvoorspelbaarheid voor een heel smakelijk en gelaagd soepje zorgen. Once Upon a Time... baadt in de nostalgie, waagt zich aan heerlijke film-in-de-film pastiches, zet ons aan tot reflecties over het schijnbaar onbezorgde leven daar en toen.

Hoewel de verwijzingen naar Tarantino's eerdere werk legio zijn en de film om heel wat redenen als een Tarantinoprent kan getypeerd worden, zijn we de bedaarde en onbeteugelde aanpak helemaal niet gewend van de hyperactieve cineast. Pas in de heerlijk knetterende finale is de Tarantino terug die we kennen, waarbij grotesk geweld en zwarte humor hand in hand gaan. Het bijna pakkende slot doet ons dan weer concluderen dat de regisseur met zijn tiende film misschien doodeenvoudig de vriendschap tussen mannen wou belichten. Tarantino is eigenlijk altijd al op zijn allerbest geweest als er ook een affectieve kant aan bod komt. 

De bromance - de mannen zijn 'more than brothers and a little less than a wife'  - tussen de met zelfhaat worstelende Rick en de onverstoorbare Cliff krijgt mooi vorm dankzij de als gewoonlijk uitstekende vertolkingen van DiCaprio en Pitt. Margot Robbie is perfect gecast als Sharon Tate en weet de filmminnende kijker zelfs weemoedig te maken om haar lot. De talloze grote namen in de bijrollen worden echter haast allemaal verspild. We zijn eigenlijk niet gewend van Tarantino dat zijn nevenpersonages zo verloren lopen. Mike Moh is als Bruce Lee weliswaar hilarisch, maar onder meer Al Pacino, Dakota Fanning, Bruce Dern en Luke Perry (in zijn laatste rol) krijgen amper iets zinvol te doen. Leuk detail: het hippiemeisje dat er op het eind met de auto vandoor gaat is Maya Hawke, de dochter van Tarantino's voormalige muze Uma Thurman. 

Deze oogstrelend in beeld gezette film werkt echter wel, ondanks die bedenkingen. Visueel is dit één van de meest aantrekkelijke Tarantinofilms, waarbij de in de Californische zon badende stad haast paradijselijk oogt en er daarnaast uitgekiend omgesprongen wordt met digitale tovenarij, om zowel de esthetiek van de jaren '60 op te roepen als de geloofwaardigheid van de personages te versterken. Hoewel ook dit keer de muziek doordacht gekozen is, misten we wel een allesovertreffende scène. De afloop mag dan alles bieden waar de Tarantinofan naar hunkert, we zitten wel eerst twee uur (weliswaar superieure) cinema uit die ons Tarantino op zijn allervredigst toont. Is de intussen 56-jarige regisseur van zijn gejaagdheid vanaf? Of miste hij toch dat tikkeltje energie om hier een meesterwerk van te maken? We gunnen hem het voordeel van de twijfel en durven Once Upon a Time... niettemin een pareltje te noemen dat het herbekijken meer dan waard is.