The Billionaire Boys Club

Dat Ridley Scott de drastische beslissing nam de van ontuchtelijke praktijken beschuldigde Kevin Spacey uit All the Money in the World te knippen, maakte dat The Billionaire Boys Club de voorlopig laatste film werd waarin Spacey te zien was. Helaas verscheen de film pas na het losbarsten van het schandaal rond ongewenste intimiteiten en ging de prent roemloos ten onder.

Nu had de boel sowieso niet meer gered kunnen worden. Dit halfslachtige, waargebeurde drama, waarvan we hopen dat Spacey het niet enkel om de titel uitkoos - met bijhorende kans om met veel jonge mannelijke acteurs te werken - , is in de eerste plaats een zoutloos derivaat van succesfilms over hebzucht en financieel gesjoemel, zoals The Big Short en The Wolf of Wall Street. Elke poging tot enerzijds satire en anderzijds een beschouwing van de excessen die gepaard gaan met de rijkdom die een groep listige jonge twintigers plots in de schoot geworpen krijgt, verzandt op oppervlakkigheid en nietszeggendheid. Het futloze scenario vindt geen diepgang, geen essentie en geen focus. Na een kinderlijk eenvoudige opzet rond dubieuze investeringen, volgt immers nog wat ridicuul bloedvergieten, waardoor deze film al snel alle krediet verliest.

Futloos en kleurloos derivaat van The Wolf of Wall Street

Cineast James Cox - van wie we in 2003 Wonderland te zien kregen, ook al een vrij kleurloos product - lijkt dus geen idee te hebben wat hij wil vertellen en wist dus amper interessante acteurs te overtuigen. Spacey doet eigenlijk niets met zijn personage, Ansel Elgort is stukken minder innemend dan in Baby Driver en zowel Emma Roberts en Taron Egerton zijn karakterloos als altijd.

Finaal kijk je de boel onbewogen aan en blijkt het lang uitgestelde tellen van uw rosse centjes zelfs helemaal combineerbaar met een kijkbeurt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de