All is True

We kunnen afgaan op een aantal portretten, maar in feite is het wat gissen naar hoe William Shakespeare er precies uitzag. Waarom Kenneth Branagh zichzelf een neusprothese aanmeet om in de huid van de Britse bard te kruipen, is dan ook een vraag die enkel kan beantwoord worden door nog maar eens de ijdelheid van de acteur te benoemen. Branagh is weliswaar een prima acteur, hij is en blijft zelf zijn grootste fan, of hij nu Hercule Poirot, Hamlet of Frankenstein speelt.

Branagh is ook zijn eigen favoriete cineast. Judi Dench speel je niet naar huis natuurlijk, en ook het korte optreden van Ian McKellen toont de klasse-acteur op zijn best, maar het valt bijzonder snel op dat in de eerste helft van de film enkel de protagonist in close-up wordt genomen. Hoewel de plot aandacht wil schenken aan de dochters en echtgenote van de gevierde maar desondanks gefrustreerde schrijver, richt Branagh de camera vooral op zichzelf. Gaat hij in dialoog, dan krijg je de tegenspeler amper te zien. Het komt haast megalomaan over en op een bepaald moment wordt het zelfs frustrerend voor de kijker.

De plot voelt echter weinig essentieel aan. De succesauteur had wat frustraties, had zijn gezin doorheen de jaren verwaarloosd en was de dood van zijn zoon nooit te boven gekomen, maar de man bleek uiteindelijk wel voor zijn werk en zichzelf te leven en dat uit zich vooral in praatscènes.

De protagonist is Shakespeare, maar de ster heet Branagh

Wie All is True dan maar wil klasseren als het soort ouderwetse Britse kostuumdrama dat een kenmerkende gezelligheid uitstraalt, moet niet onderschatten hoe Branagh toch nadrukkelijk naar een niet echt passende visuele allure streeft. De idyllische bossen om de Shakespearewoning en de sfeervolle hemels zijn iets te kunstmatig om waar te zijn. Branagh is naast Shakespeareadept ook de man achter blockbusters als Artemis Fowl, Cinderella, Murder on the Oriënt Express en Jack Ryan: Shadow Recruit: big-budgetproducties waarvan hij wat CGI geleend heeft.

All is True laat zich best vlot bekijken en is als biografische prent behoorlijk geslaagd, maar Branagh focust te weinig op inhoud en te veel op vorm.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de