It Was Just an Accident

De gelauwerde Iraanse cineast Jafar Panahi blijft zich ook na een gevangenisstraf en een verbod op het maken van films strijdvaardig en activistisch opstellen. It Was Just an Accident - zijn eerste 'fictie'prent in bijna 20 jaar - is opnieuw een vurige afrekening met zijn land en tegelijk een heerlijk gelaagde psychologische thriller.

Een handvol doorsnee mensen meent een man in het vizier te hebben die mogelijk hun voormalige beul was tijdens hun gevangenschap. Onderling raken ze er niet helemaal uit of het echt hem betreft en welke wraak ze menen rechtvaardig te noemen.

Hun discussies teren op een grote geloofwaardigheid. Dit zijn getraumatiseerde mensen, slachtoffers van een onmenselijk regime en je kan begrip opbrengen voor hun primaire reactie. Panahi filmt hun overwegingen grotendeels met stilstaande camera in vaak ononderbroken shots, waardoor de intensiteit toeneemt. De acteurs zijn grandioos. Hun verontwaardiging groeit nergens uit tot hysterie, hun afwegingen nooit tot puur gekibbel.

De situatie wordt nog complexer door een onverwacht telefoontje, waardoor dit relaas uitgroeit tot een echte morele beschouwing van menselijkheid. Blijft die overeind in alle omstandigheden? Doe je iemand aan wat jou aangedaan is of kies je - bewust of onbewust - toch voor empathie, hulp, medeleven?

Een complexe studie van menselijkheid onder traumatische omstandigheden

It Was Just an Accident weet aldus een zeer meeslepende, krachtig opgebouwd drama te zijn van een filmmaker die het vak niet alleen grandioos in de vingers heeft maar ook na een turbulente carrière met passie vastlegt wat er fout loopt in de wereld. De laatste vijf minuten zou je als ijzingwekkende horror kunnen omschrijven, zonder je te realiseren dat al het voorgaande dat eigenlijk ook was.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de