Bugonia

Met Bugonia waagt de wel zeer productieve Yorgos Lanthimos zich aan een remake - in dit geval van een Zuid-Koreaanse komedie uit 2003 - waardoor het ondanks het hoge entertainmentgehalte wat zoeken is naar zijn signatuur.

Aanvankelijk voelt dit relaas over een CEO die ontvoerd wordt door complotdenkers immers wat conventioneel opgebouwd aan. De gewiekste Michelle Fuller meent de twee kidnappers te doorzien en tracht hen al snel te manipuleren. Maar de zeer overtuigde Teddy blijkt wel erg onvoorspelbaar.

Om die personages neer te zetten, blijkt veel dialoog nodig. Jesse Plemons gaat met passie voor een figuur dat je geschift mag vinden, maar de drammerigheid van zijn boodschap irriteert helaas ook. Bugonia dreigt zelfs even stil te vallen door de actie strikt binnenskamers te houden. Pas in de tweede helft lijkt de plot zich wat soepeler te ontwikkelen en weet de film ook te verrassen. In de afronding worden vijf heerlijke en hilarische minuten opgevolgd door tien zeer kille, creepy minuten.

Een minder bevreemdende Lanthimos, die echter nog voldoende grillig en amusant is

Deze kijkervaring gaat dus wel wat kanten op, maar Emma Stone houdt zeker de aandacht vast. Ze zet opnieuw een prestatie van de bovenste plank neer, ook al heeft haar personage minder vlees dan in Poor Things.

Daarnaast drijft Bugonia opnieuw ook op visuele en auditieve grilligheid, die de film genoeg karakter geven om niet te moeten stellen dat dit een eerder mainstream Lanthomisproductie is. Maar het mag volgende keer gerust weer wat ijselijker.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de