Bin-jip

Kim Ki-Duk. Laat de naam smelten als aardbeien op je mond. Jammer dat de Belgische verdeelhuizen tot dusver maar drie films van de stugge Koreaan uitbrachten. Maar wat een oeuvre! Wat een talent! Na het mooie 'The Isle' en de sierlijke slakkegang van Spring, Summer, Fall, Winter and Spring slaat de Oosterse snelfilmer ons emotioneel knock-out met het sublieme 'Bin-Jip'.

De plot is bedrieglijk eenvoudig en laat zich makkelijk in drie zinnen samenvatten. Een jonge zwerver valt in de rijke buitenwijken huizen binnen waarvan de eigenaars op vakantie zijn. Hij neemt er een douche, neemt foto's van de interieurs en herstelt er van alles. Op een dag stuit hij op een mooie vrouw, een voormalig fotomodel, op de vlucht voor haar man. Zal de jaloerse echtgenoot zijn vrouw kunnen terugwinnen? En hoe moet het verder met onze protagonist?

Ki-Duk filmde een tijdloos, universeel gedicht over liefde of liever: het verschroeiende feit dat liefde een illusie behelst. Behaaglijk trage, haast lieflijke sequenties wisselen af met momenten waarbij de poëzie van het scherm spat. Zoals in die scène waarin de vrouw haar man omhelst maar terzelfdertijd haar minnaar kust, wat ons betreft de mooiste filmkus van het jaar.

'Bin-Jip' is metafysische cinema van een zeldzame puurheid. De hoofdrolspelers acteren ingetogen, sereen, haast alsof ze willen suggereren geesten te zijn in het meest tragische verhaal van de mensheid. Het mooiste voorbeeld daarvan is dat je als toeschouwer na een tijdje stopt met ondertitels te lezen: de beelden, muziek en vooral de stiltes zeggen genoeg. Breekbare stiltes. Nooit gedacht dat het ietwat belegen spreekwoord "Spreken is zilver, zwijgen is goud" zo een kern van waarheid bevatte.

Kim Ki-duk heeft een prachtfilm gemaakt. Romantiek voor cinefielen tussen 7 en 77 jaar. Een prent als een aardbeiensorbet. Men zegge het voort!

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de