Florence Foster Jenkins

Genre: Tragikomedie | Duur: 1u50 | 2016 | Release: 3 Augustus 2016 | Land: Groot-Brittannië | Regie: Stephen Frears | Cast: Meryl Streep, Hugh Grant, Simon Helberg, Rebecca Ferguson, Christian McKay

Meryl Streep zou binnen enkele maanden wel eens haar 20^e Oscarnominatie in de wacht kunnen slepen. Haar hoofdrol in Florence Foster Jenkins geeft de recordhoudster opnieuw de kans op zowel komisch als tragisch vlak te schitteren in een film voor een groot publiek. Toch hebben we Streep al subtieler en consequenter uit de hoek weten te komen. Bovendien is de film maar matig entertainend.

In dit relaas maken we kennis met het titelpersonage, een steenrijke muziekliefhebster die in het New York van de jaren '40 zelf overtuigd in de schijnwerpers staat hoewel ze geen noot kan zingen. Haar liefhebbende man tracht de labiele Florence in te tomen, maar haar ambities vallen niet te stoppen.

Uit dit leuke – en waargebeurde – gegeven puurt Stephen Frears een warme en olijke tragikomedie die ons echter amper weet te verrassen en inhoudelijk toch te kort schiet. Zo wordt de toondoofheid van Florence uitgebuit tot het onnozel wordt, waarbij van Streep verwacht wordt te schipperen tussen humor en tragiek. Het gevolg is dat Florence nooit echt wordt. Leg daar de vertolking van de geniale Catherine Frot naast in het heerlijke drama Marguerite, dat een gelaagde en genuanceerde variant biedt op dit verhaal, en je weet wat we bedoelen.

Grant doet zijn best om met zijn intussen flink gerimpelde kop een baken te vormen voor Florence, maar het wordt nooit echt voelbaar wat het geheim van hun huwelijk is en de motivatie van zijn personage. Als puur medeleven met zijn vrouw de enige reden is dat hij haar steunt, is het wel erg vreemd dat hij intussen samenwoont met een ander. Rebecca Ferguson steelt in die rol overigens de show. Wat een présence. En wie had gedacht dat er in Howard uit The Big Bang Theory nog andere personages zaten?

Stephen Frears is helaas niet meer de filmmaker waar je zeker van kan zijn. The Queen is intussen 10 jaar oud en zijn latere films neigen te vaak naar de betere middelmaat (Philomena, The Program, Chéri, Tamara Drewe). Ook Florence Foster Jenkins is te braaf, te voorspelbaar en uiteindelijk toch te gewoontjes om opmerkelijke cinema te zijn. Amusant maar zonder essentie.