The Girl with the Dragon Tattoo

Wanneer een niet-Engelstalige film internationaal succesvol is, is de kans zeer groot dat Hollywood zich op een Engelstalige remake zal werpen. En ziedaar, ook de Zweedse Milennium-trilogie, gebaseerd op de bestsellers van Stieg Larsson, krijgt een Hollywood make-over. The Girl with the Dragon Tattoo heeft echter één groot voordeel waardoor deze het niveau van de gemiddelde remake overstijgt: aan het roer zit namelijk niemand minder dan David Fincher, een van de meer bekwame regisseurs uit Hollywood, die met films als Se7en, Zodiac en Fight Club zeker niet aan zijn proefstuk is.

Voor wie het verhaal nog niet kent: de Milennium-trilogie volgt het reilen en zeilen van het onderzoekersduo Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander. In dit eerste deel gaan zij op zoek naar de moordenaar van Harriet, het nichtje de rijke gepensioneerde industrieel Hendrik Vanger. Tijdens hun zoektocht stoten ze op een reeks bizarre rituele moorden en ontdekken ze dat de verdwijning van Harriet niet het meest duistere geheim is van de familie Vanger.

Wie vreesde dat The Girl with the Dragon Tattoo een al dan niet minderwaardige ‘shot-for-shot’ remake ging zijn, kan opgelucht ademhalen. David Fincher heeft zich als het ware het bronmateriaal eigen gemaakt, zonder de scherpe kantjes ervan af te halen. Getuige hiervan zijn de begintitels van de film: een pikzwarte en symbolische beeldenstorm die de kijker een voorproefje geeft van wat er ons te wachten staat. Zijn inbreng zorgt dan ook voor een meer dynamische beeldvoering en een sublieme sfeerschepping. Zo krijgt het bij wijlen prachtige Zweedse landschap haast iets inherent duisters en bedreigends. De geluidsband, die soms door merg en been gaat, draagt hier onvoorwaardelijk aan toe. Ook weer van de partij zijn Trent Reznor en Atticus Ross, die net als bij The Social Network voor een oerdegelijke soundtrack zorgen.

Wie vreesde dat The Girl with the Dragon Tattoo een al dan niet minderwaardige ‘shot-for-shot’ remake ging zijn, kan opgelucht ademhalen.

Als we dan toch enkele vergelijkingen willen maken met het Zweedse origineel, dan valt direct op dat een groot aantal scènes anders uitgewerkt zijn. Maar dit kan niet voorkomen dat de film geen komaf maakt met de problemen die het origineel ook kende qua verhaalontwikkeling. En de film mag zich dan wel in Zweden afspelen, een Engelstalige acteur met een bedenkelijk Zweeds accent laten praten was misschien ook niet de beste keuze. Gelukkig spelen alle acteurs hun rol met veel overtuiging. Het meest opvallende personage van de film, Lisbeth Salander, wordt in Finchers versie met een ongelooflijke kracht gespeeld door Rooney Mara, die op geen enkel moment hoeft onder te doen voor Noomi Rapace. Ze er slaagt zelfs in het ambigue karakter van onschuldig meisje en asociaal probleemkind al even overtuigend te brengen. Opzet geslaagd dus voor mijnheer Fincher.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de