I Am Mother

We bevinden ons in de nabije toekomst. In een ondergronds complex treffen we een jong meisje aan onder de hoede van een robot. De buitenwereld is ontoegankelijk, nadat de mensheid is uitgestorven. Het meisje - Daughter - is de eerste van een nieuwe lichting aardbewoners. De robot, geprogrammeerd om als moeder te functioneren, leert haar alles wat ze nodig heeft om een intelligente en sterke jonge vrouw te worden.

Aanvankelijk oogt I Am Mother fascinerend. De koele sets, de knappe effecten en het onheilspellende sfeertje dat voortkomt uit de afzondering van twee personages, houden je aandacht vast. Wanneer een derde figuur de harmonie verstoort die Daughter een nieuwe kijk op haar bestaan biedt, opent zich een waaier aan thema's.

De gevolgen daarvan zijn echter niet erg spectaculair. Dat het meisje, bijna academisch geschoold, zo snel onder de invloed komt te staan van de eerste de beste passant, is wat ongeloofwaardig. Daughter is merkwaardig doorsnee voor iemand die al die jaren zonder menselijk contact geleefd heeft, al wist de hoofdactrice ons wel te overtuigen. Daardoor krijg je in de tweede helft een ietwat bannaal conflict dat de potentieel interessante thema's rond de maakbaarheid van de mens, geprogrammeerde emoties en moederlijke kwaliteiten verwaarloost ten voordele van oppervlakkige sensatie.

De robot blijft echter als personage overeind. Door Rose Byrne van een ijzingwekkend lieve stem voorzien, kunnen we haar als moederfiguur serieus nemen maar zien we ook het gevaar van haar kille ratio. De plot blijkt daar geen fatsoenlijk tegengewicht voor te kunnen bieden. Er komen amper argumenten aan bod waarmee we Daughter zouden aanmoedigen haar veilige schuilplaats te verlaten. In essentie ijvert de film dan ietwat makkelijk voor gezond Amerikaans boerenverstand, katholieke dogma's en menselijk instinct tegenover filosische afwegingen en ethische beslissingen en wil het dus een veilige herkenbaarheid bieden aan een mak publiek. Zou het niet veel interessanter te zijn de kijker op het onrustwekkende idee te laten kauwen dat menselijke offers af te wegen zijn om de hele mensheid te redden?

De fascinerende opzet verzandt in vlakke sensatie.

De plotopbouw, montage en beeldvoering komen meer dan degelijk over, maar debuterend cineast Sputore toont nog weinig eigenheid en brengt dit gerokken relaas finaal gezien routineus en vlak. Als de film nu en dan doet denken aan het steengoede Ex Machina, dan is het zeker niet omdat het dezelfde kwaliteiten heeft. I Am Mother is - haast kenmerkend voor Netflixproducties - het soort entertainment dat zich met een zekere intensiteit laat bekijken, maar waarvan achteraf bekeken weinig indrukken overblijven.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de