La fille de Brest

In 2015 wist de Franse regisseur Emmanuelle Bercot te scoren met het indringende La tête haute, dat toen nogal verrassend het filmfestival van Cannes mocht openen. Enkele jaren eerder stond ze ook al mee aan het roer van Polisse, een ontnuchterende en indrukwekkende kijk op het werk van de jeugdpolitie. Bercot laat zich nu opnieuw kennen als een dynamisch en geëngageerd filmmaakster met een hart voor realistische, maatschappelijk relevante verhalen.

In deze David-tegen-Goliath-vertelling beleven we de strijd van de Franse pneumologe Irene Frachon om het geneesmiddel Mediator uit de handel te laten nemen wegens nefaste bijwerkingen. De onstuimige dame krijgt gelukkig hulp van een ploeg deskundigen om haar zaak hard te maken, want als Bretoense dokter van een onbetekenend ziekenhuis neem je het niet zomaar op tegen de op macht beluste farmaceutische industrie. Haar relaas is behoorlijk straf.

Dit klassieke klokkenluidersverhaal heeft zijn context nochtans niet mee. De onopgesmukte feiten blijken voornamelijk in cijfers uitgedrukt te worden en statistieken zorgen niet meteen voor opwindende plotwendingen. Niettemin weet Bercot hoe ze dit gevecht van een moedige arts tegen een arrogante medicijnreus van dynamiek moet voorzien. Ze kan zelfs de simpele scène waarin een groep dokters naar een computerscherm staart in afwachting van bepaalde resultaten, beklijvend maken. La fille de Brest heeft weinig franje nodig om de kijker voor zich te winnen.

Een beklijvend en realistisch drama over kleine helden.

De doortastende aanpak van de cineaste is echter niet het meest doorslaggevend. De protagoniste zelf eist vrijwel alle aandacht op. Bercot is lang op zoek geweest naar een geschikte actrice om Frachon te vertolken en vond die bizar genoeg in de Deense Sidse Babett Knudsen, vooral bekend van de politieke serie Borgen. De koele zakelijkheid van premier Nyborg is echter ver weg: Frachon is een energieke, emotionele flapuit en Knudsen – die amper Frans sprak voor de opnames – leeft zich volledig uit in deze prachtige rol. Ze kon alvast, volkomen terecht, op een nominatie voor de César voor beste actrice rekenen. Benoït Magimel schudt de rauwe glamour van zich af en wordt schitterend getransformeerd in een ietwat suffe geneesheer.

Waar Bercot vooral in excelleert, is de menselijke heldhaftigheid vinden in de alledaagse werkelijkheid. Ze brengt via deze film een eerbetoon aan dokters met een hart voor patiënten, zoals vorig werk al speurders, jeugdrechters en maatschappelijk werkers in de bloemetjes zette. Het zijn kleine verhalen, maar groots gebracht, met veel gevoel voor nuance, detail en realisme.

Daarnaast etaleert Bercot ook in beeldtaal en muziekkeuze een hedendaagse kijk op cinema en straalt La fille de Brest dus ook vormelijk urgentie uit. Frans drama op zijn best dus.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de