Megalopolis

Als een 84-jarige, legendarische cineast13 jaar na zijn laatste productie er in slaagt zijn droomproject te realiseren, ga je daar als filmfan maar al te graag in mee. Jammer genoeg voegt de regisseur van Apocalypse Now, The Godfather-trilogie en The Conversation geen nieuw meesterwerk toe aan zijn onevenwichtige oeuvre. Iets minder vriendelijk uitgedrukt: Megalopolis is een glorieuze mislukking.

Glorieus omdat doorheen deze meer dan twee uur durende fabel nu en dan potentieel sluiert. Er is een interessante opzet rond een ambitieuze architect in een metropool, enkele duivelse personages zorgen voor dramatische intriges en de setting schippert vindingrijk tussen droom en science-fiction.

Maar geen enkel van deze aspecten blijkt eigenlijk op niveau te functioneren. De plot is warrig en wordt nergens echt bevattelijk, de personages zijn eerder karikaturaal of eendimensionaal, het acteerwerk op het randje van het ridicule en het door de filmmaker gecreëerde universum even onecht als saai, waarbij de steriele digitale effecten ook nergens voor aantrekkelijke beelden zorgen. Slecht hier en daar vang je een flard genialiteit op, maar verder kan Megalopolis werkelijk niets losmaken bij de kijker dan steenkoude verveling.

Pijnlijk want Coppola's ambitie was enorm. Megalopolis lijkt Shakespeariaanse allures na te streven en wil tegelijk een metafoor van jewelste zijn voor de teloorgang van de VS én een uitdagende satire, maar dat is echt veel te hoog gegrepen. Dit uit zijn voegen barstende productie wil veel kwijt over artistiek nalatenschap en machtsmisbruik, maar is teleurstellend oppervlakkig.

Een bewonderenswaardige mislukking van een legendarische cineast

Het is onwaarschijnlijk dat Coppola nog een film gerealiseerd krijgt, zeker gezien deze prent meedogenloos flopte. Het zal dus een even teleurstellend als bewonderenswaardig punt zijn achter een carrière die sowieso al meer dan 20 jaar geleden afgelopen leek.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de