Nous finirons ensemble

Genre: Tragikomedie | Duur: 2u15 | 2019 | Release: 1 Mei 2019 | Land: Frankrijk | Regie: Guillaume Canet | Cast: Marion Cotillard, François Cluzet, Gilles Lellouche, Laurent Lafitte, Benoît Magimel, Pascale Arbillot, Clémentine Baert, Valérie Bonneton, Jose Garcia, Tatiana Goussef

Negen jaar geleden noemden we Les Petits Mouchoirs een vat vol emoties waar we graag in verdronken. Dat regisseur Guillaume Canet ons nu een vervolg voorschotelt, vinden we dan ook heuglijk nieuws. Nous finirons ensemble is meer van hetzelfde - hoera! - maar net daardoor ook weinig verrassend. 

Alle personages uit de eerste film komen opnieuw samen. Het zijn geen dertigers of prille veertigers meer en het leven heeft voor sommigen een nieuwe wending genomen. In het bijzonder de nestor van het gezelschap, Max, heeft wat tegenslagen gehad en beschouwt het weerzien geenszins als aangenaam. Het gedeelde verleden van het kliekje zorgt echter voor een onbreekbare band. 

Net als in Les Petits Mouchoirs onderzoekt Canet de kracht van vriendschap. Dat zijn personages nu verder staan in het leven is interessant maar zorgt niet meteen voor nieuwe inzichten. We bekijken hun gekibbel en lolbroekerij met heel wat genoegen - de cast is alweer geweldig op dreef! - maar de besognes van de protagonisten lijken ons net iets minder te raken. De dramatische gebeurtenissen die Canet opzet om zijn personages op de proef te stellen, komen ook best vergezocht over. Les Petits Mouchoirs vond zijn sterkte in de enorme geloofwaardigheid en de levensechte dynamiek. Dat aspect blijft overeind, maar de plot zelf komt al te aangedikt over. 

Canet wil ons misschien ook nog laten geloven dat we voor een kenmerkende Franse praatfilm achterover leunen, maar Nous finirons ensemble is eigenlijk een wat sentimentele big-budgetproductie op Franse schaal, met supersterren in de hoofdrol, grootse camerabewegingen - een pracht van een parachutescène incluis - en een lading treffende Amerikaanse songs die de beleving flink sturen. Hollywood op zijn Frans dus. 

Maar daar is verder niets mis mee, natuurlijk. Dit is kwalitatieve cinema, die je ondanks zijn lange duur moeiteloos uitkijkt en hier en daar op jezelf en je omgeving betrekt. Na afloop bedenk je zelfs dat je deze mensen binnen negen jaar gerust nog wel een keer wil ontmoeten.