Suicide Squad

Genre: Actie | Duur: 2u03 | 2016 | Release: 3 Augustus 2016 | Land: VS | Regie: David Ayer | Cast: Will Smith, Viola Davis, Margot Robbie, Jared Leto, Joel Kinnaman, Jai Courtney, Jay Hernandez, David Harbour, Cara Delevingne, Adewala Akinnuoye-Agbaje, Ike Barinholtz

De stortvloed aan superheldenfilms die we de laatste jaren over ons heen kregen, heeft een zekere vermoeidheid veroorzaakt. Het genre is uitgeput, door herkauwde plots en gebrek aan karakteruitwerking. Het publiek blijft toestromen en slikt wat voorgeschoteld wordt maar critici worden amper bekoord.

Suicide Squad mag dan al een ietwat aparte invalshoek hebben – de protagonisten zijn allemaal slechteriken -, je kan deze kleurrijke actieprent makkelijk op dezelfde hoop gooien. Dit is eens te meer een product, afkomstig van een systeem dat eenheidsworst creëert. Maar mogen we het ook gewoon leuk entertainment noemen?

Het basisidee werkt aanvankelijk best verfrissend en onvoorspelbaar. De moreel correcte Batman en Superman zijn in hun strijd tegen het onrecht immers ook een tikkeltje saai. De figuren die in deze film echter de dienst uitmaken, zijn minstens onrustwekkend te noemen.

In de pogingen van de meedogenloze Amanda Waller om het zootje ongeregeld voor de kar van de overheid te spannen en het hen gezamenlijk te laten opnemen tegen een metahumane kracht, is een zekere spanning voelbaar. Hoe betrouwbaar zijn volstrekt amorele en gevaarlijke karakters als Harley Quinn, Deadshot en Killer Croc als je ze wapens in handen geeft? Bij de samenstelling van het losgeslagen team  en de aanvang van de missie, waden we door een dreigingsveld waarbij niemand berekenbaar is.

Op dat moment hebben sommige personages al meer kleur en ruggengraat dan de grijze massa die door The Avengers wordt gevormd. Al blijkt wel dat de status van de acteur evenredig is met de aandacht die gegeven wordt aan de achtergrond van het personage. Met andere woorden: Will Smith – die dringend een hit nodig heeft – en Margot Robbie krijgen massaal schermtijd ten nadele van mindere goden. Op Jared Leto hoeven we niet te rekenen: zijn Joker is best knap neergezet, maar heeft amper aandeel in het verhaal en krijgt dus veel te weinig schermtijd. Was daar al die tijd zoveel om te doen? Ben Affleck is hoogstens op de achtergrond aanwezig als Batman.

Suicide Squad vertoont dan ook geleidelijk aan zijn zwaktes. De film is, zeker na de lauwe ontvangst van Batman v Superman, gehermonteerd en bijgesteld tot in den treure, bedelend naar de goedkeuring van een imaginair publiek. Niet te duister of te gewelddadig. Niet te vulgair of te grappig. Niet schokkend of bruut. En dat met de meest gevreesde booswichten ooit als hoofdrolspelers? 

In plaats van meedogenloos bloedvergieten – op een bepaald moment fantaseerden we even wat Suicide Squad in handen van Tarantino zou geven –, werkt de film in zijn routineuze finale zelfs naar een harmonieuze samenwerking toe. Blijkt dat al die tijd onze sympathie voor het verbroederende uitschot gestimuleerd werd. 

Wat dus aanvangt als een ietwat alternatieve superheldenprent – enkel bestemd voor wie nog helemaal mee is in dit universum, trouwens – evolueert naar oppervlakkige eenheidsworst. Maar we moeten toegeven dat we ons intussen niet echt verveeld hebben. Mag dat, heren en dames van de gespecialiseerde pers die Suicide Squad massaal afkraakten?