Repo Men

De Repossession Men zijn harde jongens die werken voor het louche en bijzonder onethische bedrijf The Union. Hun bloederige en meedogenloze taak bestaat er in organen terug te claimen van mensen die hun afbetalingen niet nagekomen zijn. Met een koele zakelijkheid zien we Remy (Jude Law) en Jake (Forest Whitaker) levers, harten en nieren opvorderen. Als kijker vat je uiteraard weinig sympathie op voor dergelijke lui.

Het is dan ook veelgevraagd om voor Jake te supporteren wanneer hij na een transplantatie zelf het doel wordt van de Repo Men. Bovendien ontstaat er zowat vanuit het niets een romance tussen hem en een nachtclubzangeresje. Onze grote bereidheid om mee te gaan in een nochtans niet oninteressant basisgegeven, bezwijkt zo stilaan onder de ongeloofwaardigheden. Waar een soort Gattaca- of Children of Men-wanhoop had kunnen domineren, of zo niet dan toch de dreiging uit het recente Daybreakers, treffen we vooral inhoudelijke leegte.

Aanvankelijk valt het wel nog mee dit kleurloze en zonder enige persoonlijke stijl ingeblikte gedoe te ondergaan. Het repetitieve karakter van de gebeurtenissen en de geenszins subtiele - zeg maar enerverend slechte - vertolking van Whitaker (een recente Oscarwinnaar dan nog) neem je er maar bij. Maar vervolgens neemt de film allerlei bochten die je op zijn minst lachwekkend kan noemen.

Het gretig focussen op de slachtpartijen geeft de film een campy cachet dat in schril contrast staat met de bedoelde brutaliteit. Wanner Remy - die ons de hele voorgaande film vooral aan een kantoorklerk deed denken - zich plots Schwarzeneggersgewijs tot moordmachine ontpopt en in de stijl van Oldboy een hele gang vol tegenstanders afslacht, verliest deze lauwe en smakeloze film zijn laatste restje krediet.

In zijn finale tracht Repo Men alle voorafgaande onnozelheid nog te verklaren met een bruuske, maar al even ridicule wending. Met die Hollywoodcarrière van Carice Van Houten zal het op deze manier ook niet vlotten.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de