28 Years Later

Het is eigenlijk maar 18 jaar geleden dat we mochten gruwelen en sidderen bij 28 Weeks Later, maar welke filmfan is er niet blij met een logisch vervolg op de dystopische zombieprent? 28 Years Later biedt ons ongeveer wat we wilden: hier en daar net iets meer, nu en dan ook wat minder.

We bevinden ons op een streng bewaakt eiland waar een groep overlevers zich schuil houdt voor de onuitroeibaar gebleken rage zombies. De 12-jarige Spike is opgegroeid in deze sociale gemeenschap zonder technologische middelen of contact met de rest van de wereld. Nu acht zijn vader het tijd om zijn eerste zombie te doden - met pijl en boog. Vader en zoon trekken er dus op uit.

Het spreekt voor zich dat het uitje riskant is en deze intense film weet in zijn eerste helft en na een schokkende intro een benauwende rit van te maken. De fel aanwezig natuur vormt een ideaal decor voor een thriller als deze, want de - naakte! - zombies kunnen elk moment uit de bosjes springen, of je bloeddorstig tegemoet kruipen. Je zit grotendeels op het puntje van je stoel en krijgt enkele gory taferelen voorgeschoteld.

Halverwege sluipt geleidelijk aan een andere toon de film binnen. Er is immers ook nog de moeder van het gezin, voor wie Spike kost wat kost een dokter wil vinden. Die blijkt wel erg handig dichtbij maar ook deze reis is absoluut niet zonder gevaar en garandeert opnieuw enkele zeer enge scènes. Maar de sluier van tristesse die langzaam over de gebeurtenissen zakt, maakt dat 28 Years Later zich geleidelijk aan als contemplatie over afscheid en overleven manifesteert, waarbij het personage van Ralph Fiennes een bijna goddelijke impact heeft. Dit is een uitzonderlijk emotionele horrorfilm.

Danny Boyle experimenteert alweer naar hartelust met beelden, camera's, montage en muziek en weet met zijn uitgekiende visueel-technische stijl te maskeren dat de plot wel enkele stevige gaten bevat en dat het wel erg grillige narratief van haastwerk getuigt. Minstens twee scènes - de achtervolging door het water en de daad van erbarmen van dokter Kelson - zijn echter pareltjes.

Het narratief rommelt wat maar de sfeer is heerlijk beklemmend

De film weet niet wanneer precies te eindigen maar de cliffhanger waarbij nog een fascinerende nieuw personage opduikt, laat ons beslist uitkijken naar de vierde en vijfde toevoeging van de reeks. Boyle geeft de megafoon voor de sequel door aan Nia DaCosta, de vrouw achter weinig indrukwekkende films als Candyman en The Marvels.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de