Cruella

Op de occasionele psychopaat na misschien, wordt geen mens echt slecht geboren. Net als Arthur Fleck in Joker, blijkt de gemene modeontwerpster Cruella DeVil, die in de klassieker 101 Dalmatians zonder verpinken tientallen schattige puppy's wilde stropen, aanvankelijk een normaal iemand die net een keer te veel gekwetst werd.

De jonge Estella verliest op dramatische wijze haar moeder en sluit zich vervolgens in Londen aan bij twee straatlopers, Jasper en Horace. Zo groeit ze op als streetwise schoffie, maar haar wrok jegens de vrouw die haar leven bruut een andere weg op stuurde, suddert intussen. Als de trashy designer Cruella, verklaart Estella de oorlog aan de over de modewereld heersende The Baroness, maar haar drijfveer om die kapot te maken, slaat al snel tilt.

In deze door onze landgenoot Nicolas Karakatsanis zwierig in beeld gezette familiefilm, is dit keer amper plaats voor honden, laat staan dalmatiërs, maar draait alles om mode. In het Londen van de jaren '60 botst punk met traditie. Uitzinnige kostuums trekken dus in meer dan één scene de aandacht. Zowel Emma Stone als Emma Thompson draven op in spectaculaire outfits die de show stelen. Thompson mag het laken naar zich toetrekken, met een meesterlijk gebalanceerde vertolking. The Baroness is eendimensionaal bitchy maar Thompson voegt daar moeiteloos nuance en karakter aan toe. Haar talent spat van het scherm. Karakatsanis was over beide Emma's trouwens bijzonder te spreken.

Over de hoofdrolspeelster zijn we zelf minder lyrisch. Stone heeft beslist haar charmes - niemand had La La Land kunnen dragen zoals zij dat deed - maar als Cruella zien we haar eerder spelen dan acteren. Het personage blijft erg wispelturig en Stone overtuigt ons niet dat ze deze figuur vat en al helemaal niet dat er echt een booswicht schuil gaat in de vooral erg ondernemende en creatieve Estella. Jammer dat Eva Green te oud was voor deze rol, want die had wel geloofwaardig dat demonische kantje kunnen oproepen. Anne Hathaway zagen we dit ook wel spelen en zelfs Ella Leyers - en dit zeggen we zonder zwanzen - kwam ons even voor de geest als een perfecte actrice voor deze rol.

Een amusante en zwierig in beeld gezette familiefilm die van Cruella echter nergens een booswicht weet te maken.

Hoewel Cruella meer dan twee uur - en dat is iets te lang - voor veel amusement zorgt, werkt de essentie dus niet: de protagoniste wordt maar geen slechterik en haar wraakzucht zet haar vooral aan tot een enorme creativiteit. De manier waarop Cruella enkele keren de spots op zichzelf weet te richten in plaats van The Baroness, getuigt van durf en vindingrijkheid. Estella wordt een stuk minder genietbaar, maar we zien haar zelfs op het eind van de film niet in staat meedogenloos een hond te doden. Tot een transformatie komt het dus niet.

Maar goed, intussen draait de boel lekker, verveelt ouder noch kind zich en hoewel deze productie hier en daar duidelijk karakter en eigenheid mist en als een mechanische fabricage aanvoelt, is er duidelijk sprake van vakwerk en is er veel meer bezieling voelbaar dan bij het gedrocht Mary Poppins Returns . Een verdienstelijke aanzet voor de filmzomer, of dat nu in de zalen of bij je thuis is.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de