Patsers

Zeven jaar na Patser staan Abdil en Bilall een heel stuk verder in hun carrière. Hun ervaring in Hollywood maakt dat ze 'bigger and better' denken. Patsers heeft dan ook branie en ballen in overschot en raast over het bioscoopscherm tot je er murw van wordt.

De hoofdpersonages uit de eerste prent hebben voor een keurig levenspad gekozen. Hen introduceren als 'goeie gasten' is een leuke vondst. Kopstuk Adamo amuseert zich echter wel met nog enige criminele activiteiten, waardoor hij terug in het vizier van de politie belandt. Ze hopen dat hij hen op het spoor brengt van een grote speler uit de cocaïnehandel. Maar tegen en wil dank worden alle oude vrienden van Adamo meegesleurd in een nietsontziende strijd tussen rivaliserende bendes en fanatieke speurders.

In Vlaanderen doet niemand dit regisseursduo na. Abdil & Bilall deinzen nergens voor terug en zien geen beperkingen. Dit relaas geneert zich nergens voor en knalt voornamelijk op visueel vlak. De actie is overdadig, de camera tolt als een gek, de montage is uitgekiend. Een shoot-out in een hotel vormt een verrukkelijk hoogtepunt. Dit is een sterk staaltje cinema!

Maar helaas kennen de makers ook geen maat. Twee uur lang wordt er gebrald, geschoten, getierd, gedreigd, gezweet en gezworen, op pompende beats. Dat wordt al snel uitputtend. De plot is vergezocht, moet voortdurend worden toegelicht, ontwikkelt zich naar Amerikaans model zonder subtiliteit. Dan moet je finaal misschien wel concluderen dat Patsers veel lawaai verkoopt maar weinig te zeggen heeft. De personages in hun mengelmoes aan taaltjes maar de grote jan zien uithangen, is niet bevorderlijk voor het inlevingsvermogen.

Alles knalt, raast en klettert tot je er murw van wordt.

Matteo Simoni blijft vrij goed overeind met het snoeverige hoofdpersonage en Nora Gharib vult hem overtuigend aan. Maar de rest van de cast lijkt toch vooral geselecteerd op présence en hun bereidheid tot uitvergroting. Jennifer Heylen blijft zichzelf maar actrice noemen maar krijgt geen zin geloofwaardig uitgekraamd en Pommelien Thijs moet vooral geschrokken kijken. Daarnaast lijken tal van Nederlanders, Marokkanen en andere exoten vooral het karikatuur te moeten dienen. Dat Volt het voortdurend aan de stok heeft met een engel en een duivel op zijn schouder, is een zwakke poging om aanschouwelijk te maken dat de personages twijfelen over de keuzes die ze maken.

Omdat de cineasten zich intussen wel bewezen hebben, komt Patsers minder pretentieus over dan eerder werk. Maar mogen we toch concluderen dat de grens bereikt is als het op die Amerikaanse aanpak aankomt in een Vlaams decor? Ook al knallen in Antwerpen de granaten wel degelijk, zorgt dat nog niet voor een groter realiteitsgehalte. We zien Abdil & Bilall liever evolueren naar Michael Mann dan naar Michael Bay.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de