Save the last dance

De zeventienjarige Sara komt na de dood van haar moeder in een heel ander leven terecht. Ze gaat bij haar vader wonen, die haar al enkele jaren verwaarloosde en in een armoedige, multiraciale buurt woont in Chicago. Op haar nieuwe school zitten nauwelijks blanken, maar Sara past zich aan en wordt zelfs verliefd op een zwarte jongen. Maar koffie met melk drinkt men niet in die wereld en Sara krijgt het hard te verduren. Daartegenover is de onderdompeling in de hip-hop-cultuur voor haar een stimulans om haar balletdromen alsnog waar te maken.

De makers van deze banale prent hoopten, waarschijnlijk uit seniliteit, de traditie van dansfilms als ?Grease?, ?Dirty Dancing? en ?Flashdance? verder te zetten. Maar de nadruk van het verhaal ligt even vaak op de controversiële relatie tussen Sara en vriendje Derek, waardoor de bedoeling van de film nogal vaag wordt. En jammer genoeg wordt geen van die twee onderwerpen boeiend in beeld gebracht waardoor je alles maar laat voorbij gaan. De stereotiepe personages belanden van de ene ongeloofwaardige cliché-situatie in de andere en maken er een zéér voorspelbaar en té nadrukkelijk in beeld gebracht melodrama van. De pogingen om de rauwheid van het geweld en het harde leven in die buurten over te brengen zijn flauw. Een schietpartijtje en het fouilleren van de leerlingen aan de schoolpoort moeten ons duidelijk maken dat het om een gevaarlijk buurt gaat. Het geheel is ook te braafjes en zelfs moraliserend.

De fletse vertolking van Julia Stiles als Sara helpt geenszins. Hoe bewonderenswaardig haar dansnummertjes ook mogen zijn, met twee gezichtsuitdrukkingen kom je niet ver. Bovendien zijn de scènes waarin ze leert dansen zo gênant, dat je algauw tenenkrommend uitkijkt naar de volgende scène, of liever nog, meteen naar het einde van dit onding... Stiles komt geheel in de schaduw te staan van haar twee charismatische, zwarte tegenspelers, Sean Patrick Thomas en Kerry Washington. Die sprankelen toch nog enigszins, ondanks hun karikaturale personages.

De enige verdienste van deze film is dan misschien dat de tienermeisjes die dit gaan bekijken (geloof me, voor een ander publiek kan dit niet bestemd zijn) even, al is het maar tien minuten, geconfronteerd worden met de kortzichtigheid van de maatschappij als het gaat om relaties tussen blank en zwart. Er had dus iets in deze film kunnen zitten, maar in Hollywood maakt men helaas nog steeds liever niets.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de