State of Play

Een Amerikaanse remake van de voortreffelijke BBC-serie State of Play hoefde in eerste instantie niet. Hoe prop je een reeks van bijna 6 uur trouwens in een twee uur durende film? Gelukkig weet regisseur Kevin Macdonald (The Last King of Scotland) de complexe plot gebald en met een strak ritme te brengen en zorgt de verplaatsing van Londen naar Washington voor een nieuwe dynamiek met bijhorende beeldtaal.

Russell Crowe, na Body of Lies alweer in een slonzige rol, is journalist Cal McCaffrey die samen met zijn collega Della de dood onderzoekt van een belangrijke commisievoorzitster. Cal ontdekt misschien liever niet wat Collins, zijn vriend en senator (Ben Affleck), met de zaak te maken heeft.

Behalve een krachtige plot uitbouwen, slaagt State of Play er in de occasionele tweestrijd van verslaggevers even aan te raken. Ben je privé ook journalist en in hoeverre offer je persoonlijke relaties op om nieuws te onthullen? Crowe, en dat verbaast eigenlijk niet, nestelt zich haast vanzelfsprekend in de rol van Cal. In een eerdere fase van de productie zouden Brad Pitt en Edward Norton de affiche delen, maar Crowe en Affleck brengen het er prima vanaf.

De film moest overigens absoluut met een sterke cast kunnen uitpakken, want de originele serie barstte eveneens van het talent (waaronder James McAvoy, Kelly Macdonald en Bill Nighy), en dus mogen Helen Mirren, Rachel McAdams, Robin Wright, Jason Bateman en Jeff Daniels allemaal gerust voor hun sterke acteerwerk vermeld.

De cineast treft mooi het perfecte sfeertje. Het herfstachtige Washington biedt Macdonald enkele majestueuze decors waarbinnen complotten en spionage het best gedijen. De befaamde samenzweringsthrillers uit de jaren 1970 zijn niet zo heel ver af en dat ook het Watergate-gebouw een rol van betekenis krijgt in het verhaal, geeft aan dat de makers de vergelijking met de paranoïde cinema van toen opzoeken.

Degelijke complotfilm met een sterke cast

Toch is State of Play lang geen All the President's Men, noch weet het de intensiteit van pakweg Michael Clayton te benaderen. Ondanks de zorgvuldig opgebouwde plot, doet het geheel bij momenten oppervlakkig aan en missen sommige scènes bezieling. Wie enkele jaren geleden van de originele serie genoot, kan deze nieuwe versie zelfs maar beter helemaal overslaan, want dit is zo'n trouwe hervertelling - de personages behielden zelfs de oorspronkelijke namen - dat het de film toch iets minder opwindend maakt. Maar dat belet niet dat State of Play voor een breed publiek nog steeds een solide journalistenthriller met degelijk uitgewerkte karakters is.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de