The Merchant of Venice

Genre: | Duur: 00 min. | Release: 3 Mei 2006 | Land: | Regie: Michael Radford | Cast: Al Pacino, Jeremy Irons, Joseph Fiennes, Lynn Collins, Zuleikha Robinson, Kris Marshall, Mackenzie Crook

Deze Shakespeare-verfilming heeft dan wel sterren als Al Pacino en Jeremy Irons op de castlijst staan, maar wordt niettemin beschouwd als een moeilijk te verteren film. Vandaar dat het bijna twee jaar duurde eer deze prent in ons land te zien was.



Als je weet dat regisseur Michael Radford (Il Postino) zich voor deze verfilming aan de originele teksten heeft gehouden en het Shakespeariaanse gedialogeer een grote hindernis vormt voor het grote publiek, valt te veronderstellen dat de doelgroep voor deze film vrij klein is. De barokke zinnen die de Britse bard zijn personages in de mond legde, geven hun betekenis niet zomaar cadeau. Zonder vakkundige acteurs dreigt elke samenhang zelfs zoek te raken. Gelukkig is Pacino een echte Shakespeare-adept en kan ook de rest van de cast overweg met de dialogen.



Pacino speelt Shylock, een niet echt sympathieke Joodse woekeraar die in het Venetië van 1596 op de ziel van de christelijke Antonio aast. Letterlijk, want beide mannen zijn schriftelijk overeengekomen dat Antonio één pond van zijn eigen vlees zal afstaan aan Shylock als hij zijn lening niet kan afbetalen. Antonio ging die lening aan om zijn vriend Bassanio te helpen de rijke Portia het hof te maken. Tijdens een rechtszitting dient de zaak uitgeklaard te worden, maar Shylock weigert zich neer te leggen bij een consensus. Zijn volk wordt gediscrimineerd en hij ziet deze zaak als een overwinning.



The Merchant of Venice is een behoorlijk traditionele, en dus ook wat lang aanslepende toneelverfilming geworden. Je zou de prent zelfs wat oubollig kunnen noemen, ware het niet dat de uitwerking van de personages best hedendaags is. Shylock is geen stereotiepe jood -Pacino is overigens ijzersterk- en Antonio's motief om Bassanio te helpen zou best met zijn gevoelens voor hem te maken kunnen hebben. Maar dat maakt de teksten er natuurlijk niet luchtiger op. In die zin mikt dit drama enkel op de fans van het genre.



Radford brengt Venetië schilderachtig in beeld en maakt er zo een oogstrelende film van. De frivole soundtrack zorgt voor enige lichtvoetigheid. Op die manier wordt dit spektakel eventueel verteerbaar genoeg om er een bioscoopticket aan te wagen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de

Let op: wanneer u verder gaat zit de kans er dik in dat het einde van de film verklapt wordt met alle gevolgen voor uw filmervaring vandien.

ik wil mijn pret bedorven zien

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Shylock weigert het terugbetaalde geld omdat hij zijn zinnen heeft gezet op het vlees van Antonio. Het gerecht, de publieke opinie en vooral Antonio zelf zien zich genoodzaakt vrede te nemen bij wat op papier staat. Dan valt Portia binnen, vermomd en aangekondigd als een gerespecteerde dokter. Zij weet Shylock in de val te lokken: er staat in de overeenkomst immers niets over bloedvergieten. Shylock mag dus het vlees van Antonio nemen, maar zonder dat een druppel bloed vergoten wordt. Uiteraard lukt dit niet en Shylock verliest de zaak. Bovendien krijgt hij een grote boete en wordt hij publiekelijk vernederd. Antonio, Bassanio en diens knecht Gratiano willen de dokter en zijn knecht (die eigenlijk de vermomde vrouw van Gratiano is) bedanken. Portia weigert geld, maar vraagt Bassanio's ring, die hij zelf van haar gekregen heeft en die hij gezworen heeft nooit kwijt te raken. Op die manier testen de dames de liefde van Bassanio en Gratiano. De mannen geven hun ring weg en keren met de staart tussen de benen terug naar hun echtgenotes. Die hebben plezier in de loer die ze hun man draaiden en uiteindelijk wordt er verzoend.