Garfield 2

In de rubriek overbodige sequels krijgen we deze week weer een fameuze stinker op ons bord. Met Garfield 2 breien de makers van Garfield immers een pijnlijk vervolg aan hun miskleun uit 2004. Anno 2006 tekent het leeuwendeel van cast en crew opnieuw present. Enkel regisseur Peter Hewitt moest zijn stoeltje afstaan aan de onervaren Tim Hill, maar meer dit bleek een vergiftigd geschenk. Hill moest het immers zien te rooien met een scenario van het schrijversduo Joel Cohen-Alec Sokolow, een tandem die na het succesavontuur Toy Story, vooral uitblonk in onkunde. Bovendien slaagden ze er bij een eerdere poging twee jaar geleden ook al in om de succesvolle strips van de rosse kater met de sarcastische humor volledig de soep in te draaien. Een nummer dat ze nu onbeschaamd overdoen.

In zijn nieuwe avontuur op het grote scherm wordt Garfield tijdens een uitje met baasje Jon in Londen per ongeluk verwisseld met zijn dubbelganger Prince, een kat met blauw bloed in de aderen die een weelderig bestaan leidt in een reusachtig landhuis. De luie en steevast hongerige Garfield heeft aanvankelijk wel trek in dit luxeleventje tot hij ondervindt dat de aristocratische snoodaard Dargis plannen koestert om Prince onder de zoden te stoppen en als enige erfgenaam zijn fortuin op te strijken.

Over de acteerprestaties kunnen we bondig zijn: hoofdrolspelers Breckin Meyer en Jennifer Love Hewitt gaven in het vorige deel al geen blijk van veel talent en twee jaar na datum doen ze niets meer dan ons eerste oordeel bevestigen. Hen de zwartepiet toeschuiven zou echter fout zijn. Ze zijn niet meer dan de bemanning van een zinkend schip dat na twee episodes hopelijk de bodem heeft bereikt.

Sam Roggen Helemaal (niet) akkoord? Lees de