Miss Potter

Zonder blikken of blozen moeten we durven toegeven dat een film over een meisje dat verliefd wordt en konijntjes tekent, ons beslist wist te bekoren. Miss Potter mag dan wel geen grootse cinema zijn, een dot van een prent is het des te meer.

We schrijven Londen rond het jaar 1900. Beatrix Potter (een Renée Zellweger om te zoenen) is een op dat moment 31-jarige bloem wiens dromen en korengeel gekleurde fantasieën worden ingesnoerd door de omhoog gevallen familie waarin ze opgroeide. Gebukt onder de dwingend gebalkte bevelen van een moeder die de nieuw verworven rijkdom van de familie in sociale aanvaarding vertaald wil zien, rest de rebellerende maar onmachtige Beatrix niets anders dan vluchten in haar rijke verbeelding, waar malle konijntjes en ganzen met een hoedje de plak zwaaien. Ze tekent, verzint verhaaltjes en heeft als wens ooit op eigen benen te staan dankzij dat vermogen om uit die kinderlijke wereld weelderige verhaaltjes terug mee naar het harde Londen te nemen.

Enter Norman Warne, een aspirerend uitgever die een sprong in het duister waagt en haar voorstelt om haar boekjes in pocketformaat te publiceren. Vanaf dat moment gaat de bal aan het rollen. De kleinoden blijken een succes - zeer tegen de zin van een nukkige moeder - en Beatrix wordt bovendien verliefd op Norman en diens onbaatzuchtige enthousiasme. Het lijkt namelijk of hij haar begrijpt.

Dit zijn de mooiste momenten uit de film: regisseur Chris Noonan (Babe) heeft geen bloot, voice-over of, godbetert, 2046-achtige science fiction nodig om hun verliefdheid te tonen. Welnee, hij toont ons Norman (Ewan McGregor in standaard charmemodus) die stiekem glimlachend de deur uit wandelt, of Beatrix die rondhuppelt in de beslotenheid van haar kamer, of, onbeschaamd romantisch, de twee die staan te zoenen in de stoom van een trein van toen - 't is honderd maal eerder gedaan, maar het werkt. De charme van Brief Encounter, zeg maar, en zonder ook maar een spat cynisme te bekennen.

Het tweede deel van de film ligt iets zwaarder op de hand: de verliefdheid wordt de nek omgewrongen en de focus komt te liggen op Beatrix' betrokkenheid bij het redden van het platteland waarop ze zich heeft terug getrokken. Maar dat is niet erg, want toen waren we al volledig gesmolten. Vergelijk het een beetje met Zellwegers eigenste You had me at hello in Jerry Maguire. Wat er na komt, is alleen maar overbodig. Maar wel prettig overbodig.

Onbeschaamd romantische dot van een film.

Miss Potter is een onbeschaamd romantische film, die bovendien op functionele, spaarzame en - gelukkig - allerminst goedkope manier gebruik maakt van Beatrix' figuurtjes en die tot leven laat komen op de juiste momenten. Mooie acteurs, mooie plaatjes, een gebrek aan tranerigheid en een doorlopend donszacht gevoel: Miss Potter is een knuffel van een film. In 2007 is het gelukkig nog steeds niet verboden romantisch zonder meer te zijn.

Hannes Dedeurwaerder Helemaal (niet) akkoord? Lees de