Invasion of the Body Snatchers

Genre: Invasion Movie | Duur: 1u20 | Release: 31 December 1969 | Land: VS | Regie: | Cast:

Het lijkt haast een filmische wet: alle scenario's van ijzersterke invasion movies stammen van novelles. In 1955 schreef een zekere Jack Finney The Body Snatchers. In tegenstelling tot Campbells Who Goes There (zie The Thing) werd het boek nogal lauwtjes onthaald. Finney had letterlijk de mosterd gehaald uit de film Invaders From Mars. Daarin ziet een jongetje een UFO landen in z'n achtertuin. Even later beginnen zijn ouders zich vreemd te gedragen. Haast alsof het geen mensen meer zijn. Belangrijke nieuwigheid in The Body Snatchers: de menselijke kopieën groeien uit peulvruchten. Krap een jaar later besliste Don Siegel het boek te verfilmen. Gefilmd in 19 dagen, met een budget waar je vandaag net een koffiemachine mee kan kopen, werd The Invasion Of The Body Snatchers een gigantische hit. In een klein dorpje ziet de lokale dokter (Kevin McCarthy) zijn vrienden langzaam veranderen in emotieloze wezens. Een race tegen de klok kan beginnen. De aliens als communisten Siegel speelde met zijn film destijds knap in op de anticommunistische politiek van senator Joseph McCarthy. Amerika was niet zo bang van de buitenaardse wezens zelf, wel van het feit dat zelfs je beste vriend er wel eens andere ideologieën op kon nahouden. De boodschap leek duidelijk: Die communisten met hun hoorntjes en bokkenpoten palmen ons dierbaar Amerika in! Don Siegel zelf ontkende in alle toonaarden dat z'n film iets met (anti)communisme te maken had. Goed geprobeerd, maar de ideologische boodschap druipt van je scherm. Toch is The Invasion Of The Body Snatchers verre van slecht. Paranoia alom. Alleen was het wachten op het echte thrillerwerk in Philip Kaufmans remake uit 1978. De buitenaardse wezens in een samenzweringstheorie Kaufman verplaatst de handeling naar San Francisco. Een gezondheidsinspecteur raakt, samen met wat vrienden, steeds achterdochtiger. Bij de overheidsdiensten stuit hij op een muur van onbegrip. Maar gedragen de ambtenaren zich niet steeds vreemder? En waarom wil hun psychiater hen maar steeds laten slapen? Niet alleen verzamelde Kaufman een schitterende cast (Donald Sutherland, Jeff Goldblum, Veronica Cartwright, Leonard Nimoy), hij maakte ook werk van de special effects. Zo zie je in een ondertussen klassieke scène hoe de kopieën langzaam een menselijke vorm aannemen, zich uit hun peulen bevrijden. Of ook hoe Sutherlands vriendin in zijn armen verschrompelt terwijl verderop haar naakte evenbeeld verrijst. Invasion Of The Body Snatchers, versie 1978, suggereert dat de overheid wel eens best meer van de buitenaardse wezens afweet. De eerste Übermenschen situeren zich in de overheidsdiensten. In een adembenemende sequentie vernietigt Sutherland een broeikas waar vrachtwagens af- en aanrijden. Vanuit San Francisco de hele wereld? Allicht. Een criticus van The New York Times juichte zelfs ironisch dat deze film "eindelijk het bewijs levert dat we door aliens worden geregeerd". Nu: Amerikanen zijn verzot op samenzweringen, Rosswell en sigaren, maar dat allen verklaart het succes van de remake niet. Invasion Of The Body Snatchers is met nieuwe special effects gewoon heerlijk ouderwets spannend. Punt uit. De aliens als US-mariniers Kaufman had in zijn versie al het onderste uit de kan gehaald. Wij waren dus geen klein beetje verbaasd toen Abel Ferrara in 1993 het klassieke verhaal verfilmde. Ferrara zelf praat in interviews nooit meer over The Body Snatchers, zijn enige opdrachtfilm. Toch is Ferrara's versie, regisseur van het loodzware Bad Lieutenant, niet eens zo slecht. Op een legerbasis verveelt de generaalsdochter (Gabrielle Anwar) zich steendood. Plots begint haar vriendje, een helikopterpiloot, zich raar te gedragen. Vooral in de weidse camerabewegingen en de lillende special effects herken je de hand van Ferrara. Voor de rest was zijn opdracht duidelijk: vertel het verhaal op efficiënte wijze in 90 minuten. Een overbodige film dus? Misschien. Wij vonden het leuk eindelijk eens een vrouwelijke protagoniste wantrouwig te zien worden. Maar als u het ons vraagt: de versie uit 1978 is de beste. Bekijk deze film niet als u moe bent. U zou wel eens de schrik van uw leven krijgen om nog te gaan slapen.