Bright Star

A thing of beauty is a joy forever. De 19e-eeuwse dichter John Keats schreef zichzelf de onsterfelijkheid in met deze wereldberoemde versregel. Keats' poëzie leest dan ook als een hoogmis van de romantiek: met de voorhamer van de grote gevoelens, als lezer verdrink je net niet in het grote gebaar. Laat het nu net de verdienste zijn van regisseuse Jane Campion - die eerder met Portrait of a lady bewees prima overweg te kunnen met kostuumdrama's - dat ze die achtbaan aan emoties meer dan adequaat in beeld vat. Campion focust heel slim op de allesverzengende, drie jaar lange relatie tussen Keats en zijn buurmeisje Fanny en tekent daarmee heel zelfbewust voor een film die het woord liefde telkens opnieuw in knoerten van hoofdletters spelt.

Londen, 1818. De mooie, ietwat vranke Fanny Brawne raakt steeds meer geïntrigeerd door de jonge Keats en besluit poëzielessen bij hem te gaan volgen. Al gauw worden de twee stapelverliefd op elkaar. Uiteraard zijn de hindernissen legio: Keats heeft, ondanks het feit dat hij al publiceert, nauwelijks een inkomen die naam waardig. Bovendien wordt Keats' beste vriend, de hooghartige Charles Brown, stikjaloers op het stel en zal hij alles doen om de dichter weg te trekken van zijn geliefde. Als Keats doodziek wordt, is het hek helemaal van de dam: zijn de twee geliefden bestand tegen hun eigen stortvloed aan passie? En geraakt de zieke Keats nog hersteld voor een huwelijk met Fanny?

De sterkte van deze film is ook ergens zijn zwakte: de ravijnendiepe, vurige, innige liefde van de twee protagonisten voor elkaar. Als beetje moderne filmkijker met een gezonde dosis scepsis ben je aanvankelijk dan ook wat het noorden kwijt: zo'n grote gevoelens, dat zijn we niet meer gewoon. Ook wij konden ons pas na een tijd drijfzandgewijs mee laten voeren op de grote stroom aan passie tussen de twee geliefden, maar eens als je helemaal aan boord van deze film zit, klopt alles tot in het kleinste plaatje en geloof je echt dat die twee voor elkaar bestemd zijn.

Daar zitten de ongemeen sterke acteerprestaties uiteraard voor iets tussen. Abbie Cornish weet zeker te overtuigen als de mooie, bekoorlijke Fanny die kapotgaat aan haar liefde. Op bepaalde momenten zagen we zelfs een nieuwe Nicole Kidman in haar. De ster van de film is echter Ben Whishaw. Eerder al ongelooflijk goed gecast in Perfume, poot de Brit hier een Keats neer zoals we ons de dichter altijd hebben voorgesteld: bescheiden, mijlenver weg van de dandy's die in dat tijdperk de dienst uitmaken, een dichter die implodeert aan een hopeloze liefde. Whishaw speelt zijn personage dan ook met een scheepslading aan nuance en dat geldt ook voor de acteursregie van Campion: ze kiest er doelbewust voor om haar twee geliefden elkaar niet bij wijze van spreken de kleren van het lijf te laten scheuren, maar vertaalt het volgehouden verlangen van het koppel heel mooi in de brieven die ze elkaar schrijven als ze gescheiden zijn.

De gedichten van Keats, en vooral 's mans verzen voor Fanny, hadden best nog een centralere plaats mogen innemen, maar dat zou slechts de aandacht afleiden van het centrale thema dat u zo onderhand uit het hoofd kent; dit is immers geen dorre biografische film over het genie dat Keats was maar een welgemikte tranche de vie uit het leven van Keats, een man die in zijn tijd het geluk heeft gehad echt lief te hebben en die toevallig steengoede gedichten schreef.

Diepromantische en uitstekend geacteerde biografische film

Het prachtige Engelse landschap, de verzorgde acteerprestaties in de overige rollen, de uitgekiende belichting en het oogstrelende beeldformaat vormen de strik rond een dot van een film; een prent die, op de keper beschouwd, dezelfde thema's hanteert als een voetbalveld aan stationsromannetjes maar dat op zo'n mooie, weloverwogen en stijlvolle manier doet dat u acuut zal verlangen naar een dichtbundel van Keats.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de