Twixt

Twixt betekent in slang iets als zodandig dronken zijn dat de dingen die gebeuren niet meer onder je controle lijken. Geloof het of niet, daar heeft Coppola zijn nieuwe film mooi mee samengevat. Zelfs al zou je niet gedronken hebben voor je hem gaat zien.

Omdat we graag ook het positieve van de zevende kunstvorm belichten, hier even de positieve punten van Twixt: de sfeerschepping is op hallucinante wijze geslaagd! De hele introductie is een perfect staaltje jaag-de-kijker-de-stuipen-op-het-lijf zonder dat er ook maar iets gebeurt. Verder is de absurditeit van de plotlijn en alle verhalen in de marge een ware troef om de film bekijkbaar te maken. Ook de kerktoren met zeven klokken als dreigend omen is een vondst zonder weerga.

Daartegenover staat echter dat Twixt toch wel wat licht uitvalt. Een keer de sfeer geschapen is, krijgen we een film voorgeschoteld die aan het brein van een krankzinnige lijkt ontsproten. Hall Baltimore, een schrijver van heksenromans - gespeeld door een nog acceptabele maar gruwelijk verkeerd gecaste Val Kilmer - komt aan in Anytown, USA om gesigneerde boeken te verkopen. Er is slechts één geïnteresseerde, de sherrif. Deze nodigt hem uit een roman te schrijven over het trauma dat het naamloze dorp te verwerpen kreeg. Het is een verhaal met als belangrijkste thema's (oh verrassing) vampiers, kindermoord, schoonheid en dood.

Moeilijk te geloven dat Francis Ford Coppola (toch ooit een van de Groten) hier zijn naam aan wilt verbinden. De mengeling tussen horror, thriller, historisch geïnspireerd drama (welkom Edgar Allan Poe) en slapstick (Val Kilmer in opperste stemming) is zodanig potsierlijk dat het op den duur lachwekkend wordt. Hoewel het wel degelijk als horror bedoeld is - en dat valt op. Misschien lijdt de film onder de 3D-stijl waarin de beelden duidelijk bedoeld waren. Of misschien is het gewoon allemaal zo cliché dat de verrassing eraf is.

Hoe dan ook werkt het niet. De eindeloze dronken dromen waarin de schrijver vervalt om zijn inspiratie op te wekken, de gesprekken met Edgar Allen Poe (een absurde Chaplin die haast gespecialiseerd lijkt in historisch getinte rollen) en dan vooral V, de geest die hem bijstaat en begeleidt … het is er allemaal te veel aan. Het scenario volgt misschien wel een uitgelijnd stramien, het slaagt er toch in van zowat alle kanten uit te slaan. Om dan uiteindelijk nergens te eindigen. Dat ondanks het ongelooflijk sterke begin en de omineuze zevenzijdige klok.

Onze noorderburen zouden zeggen: bagger.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de