Welp

Genre: Horror | Duur: 1u27 | 2014 | Release: 29 Oktober 2014 | Land: België | Regie: Jonas Govaerts | Cast: Titus De Voogdt, Evelien Bosmans, Stef Aerts, Maurice Luijten, Jan Hammenecker

In het Vlaamse filmlandschap is de laatste tijd alweer behoorlijk wat banaal werk afgeleverd. We zijn dus op onze hoede bij elk met veel poeha aangekondigd project en al helemaal als het een debuutfilm betreft. Van het visuele talent van Jonas Govaerts kunnen zijn kortfilms, series en videoclips al getuigen, maar wat vangt hij aan met een langspeler? Om het zich niet al te makkelijk maken, pakt hij dan nog uit met een horrorfilm, een genre waarin effectbejag maar al te vaak een fatsoenlijke plotuitwerking in de weg staat. 

Dat is dan ook net waar het amusante Welp toch een beetje faalt. De opzet - scouts op kampeertrip in een geheimzinnig bos - heeft natuurlijk sowieso al een campy kantje en de makers zien dit wellicht ook wel als een pastiche, waardoor Welp zich dan ook enthousiast tot een grijnsopwekkende slasher ontwikkelt , maar de plot is echter op moerasgebied gebouwd. De dynamiek tussen de personages komt wat geforceerd over, de karakters zijn oppervlakkig, de enscenering nog net iets te gestuurd en vooral: de essentie bevat weinig mysterie, wat de spanning al te vroeg nekt. 

Slashers steunen vaak gemakzuchtig op psychopatisch gedrag, wat ook in Welp weliswaar tot creepy taferelen leidt waarin naar hartelust gemoord en bloed vergoten wordt, maar waar je als kijker op een te primair niveau van geniet. We misten het nagelbijten, de ingehouden adem, de paniek, de op tilt slaande hartslag die veel andere recente horrorproducties kenmerkt.

Toch schrijven we Welp geenszins af. De goeie cast, het atmosferische camerawerk van niemand minder dan Nicolas Karakatsanis, het doordachte production design, enkele leuken vondsten in het scenario en nu en dan een effectieve scène houden de aandacht vast en verhinderen dat Welp goedkoop overkomt. Govaerts zoekt nergens de overdrijving en verhindert ook daarmee dat Welp gewoon een vettig B-filmpje wordt.  

Al hadden we verwacht dat de vele films die Govaerts inspireerden voor dit project, nadrukkelijker hun stempel zouden gedrukt hebben waardoor de film cinefiel een groter genoegen had geweest (al is de jaren '80-esthetiek een plus), verdient Govaerts applaus voor zijn vindingrijkheid, durf en initiatief - en dat met een erg klein budget. Dat hadden we graag wat minder als 'goed geprobeerd' willen laten klinken, maar Welp is finaal gezien toch te weinig essentieel. Meer gruwel dan huiver, terwijl onze meest angstaanjagende cinemaherinneringen in de meeste gevallen geen bloed, bijl of mes nodig hadden.