Charlie en Hannah gaan uit

Genre: Komedie | Duur: 1u15 | 2017 | Release: 1 Januari 2017 | Land: België | Regie: Bert Scholiers | Cast: Daphne Wellens, Evelien Bosmans, Frances Lefebure, Jeroen Van Dijck, Patrick Vervueren

Op basis van zijn matige scenario’s voor Smoorverliefd en Sprakeloos zou je dat niet veronderstellen, maar scenarist en bij deze debuterend regisseur Bert Scholiers is gepassioneerd door film. Met Charlie en Hannah gaan uit doet hij een poging een speelse praatfilm met een hoek af te creëren, waarin filmische referenties en dronken gefilosofeer de toon bepalen. Deze te vroeg ter wereld gebrachte foetus is echter eigenlijk moeilijk levensvatbaar.

We zitten allemaal wel eens beschonken op café, onzin uitkramend die ons doet gieren van het lachen, onszelf ad rem en scherp vindend en elkaar aanmanend spitante opmerkingen op te schrijven omdat ze o zo geestig zijn. Charlie en Hannah..., waarin twee vriendinnen een nachtje gaan stappen, lijkt tot stand gekomen te zijn nadat iemand effectief eens enkele zaterdagavondprietpraatjes op papier zette. Alleen leek niemand aan de zondagochtendfase toegekomen te zijn, waarin men ontnuchterd en gegeneerd terugkijkt op alle nonsens van de avond tevoren.

Charlie en Hannah... bevat dus nu en dan een lollig element maar komt op humorniveau beslist te kort om zich aan vergelijkingen te wagen met Woody Allen en Noah Baumbach. Er is niets bitterzoet of wezenlijk aan het gebrabbel van de twee protagonisten, die eigenlijk amper personages zijn. We durven Evelien Bosmans en Daphne Wellens er zelfs van verdenken gewoon zichzelf te spelen. De prent zet in op herkenbaarheid, maar als men enkel 25-jarige grietjes voor ogen heeft die hun attitude uit hun sigaret moeten halen en enkel de ambitie hebben elke gast die ze tegenkomen zo snel mogelijk een ex te noemen, zal de doelgroep beperkt zijn. De ene zal deze kijk in het nachtleven als een prettig gestoorde komedie bestempelen, een ander zal dit een onnozele trol van een film noemen.

Dat Charlie en Hannah... dan echter nog enigszins verdienstelijk te noemen valt, ligt aan de van de pot gerukte zijwegen die ingeslagen worden, met een magisch-realistisch sfeertje tot gevolg. Vliegende ananassen en zwarte gaten leiden de al te zelfbewuste personages doorheen diverse universums – waaronder een mooi geënsceneerd eerbetoon aan de giallo. Gebouwen gaan met elkaar in gesprek, borsten moeien zich in conversaties, mummies, Jane Austenpersonages en Frans brabbelende hofdames wandelen nu en dan het decor door. De gebricoleerde sets doen zelfs wat aan Michel Gondry denken, al willen we Charlie en Hannah... nu ook weer niet zo verrukkelijk noemen als The Science of Sleep.

Scholiers verdient ook een pluim omwille van enig visueel geëxperimenteer en de manier waarop beeld en narratief ten dienste staan van elkaar. De camera haalt wel eens een trucje uit, de gebeurtenissen uit verschillende periodes lopen in elkaar over, het beeldformaat verandert, en de momenten waarop kleur zijn intrede doet in deze zwartwitfilm, blijkt dat bijzonder effectief. In Vlaanderen zijn filmmakers zich vaak amper bewust van de mogelijkheden die  het vormelijke te bieden heeft.

Maar filmische referenties en spielereien ten spijt, en ondanks de creatievere invulling en de geïnspireerde opzet, is Charlie en Hannah... vooral een poging. Minds Meet, het productiehuis dat met producties als Violet, Insyriated, Blue Bird en Blue Silence zelden aan iets luchtig toekomt, had misschien hoger ingezet dan op deze sporadisch vermakelijke klucht. Van bij begingeneriek tot soundtrack vol jazz en klassiek, verraadt de prent torenhoge ambities om klassieke voorbeelden te evenaren, maar daarvoor blijken meer geld, talent, tijd, geduld, kritische feedback en betere grappen nodig te zijn.