John Wick: Chapter 4

Keanu Reeves vatte bijna tien jaar geleden een franchise aan waarvan toen wellicht geen mens had kunnen voorspellen dat het niet alleen een enorm succes zou worden maar ook een nieuw hoogtepunt zou vormen voor de hoofdacteur. Intussen zijn we aan het slotstuk toe in de energieke John Wick-serie. Hoofdstuk 4 sluit waardig af maar doet ons ook concluderen dat het wel is geweest.

In wat opnieuw een non-stop opeenvolging van piekfijn gechoreografeerde lijf-aan-lijfgevechten is op heel wat verrassende locaties, wordt de prijs op het hoofd van John Wick gaandeweg groter. Dat lokt meer dan één jager die hoopt de onvermoeibare en zowat onkwetsbare Wick te kunnen elimineren. Wat aanvangt in de woestijn, eindigt via Japan, New York en Berlijn in Parijs.

Het vorige hoofdstuk in de reeks had ons haast doen afhaken. Maar voelde John Wick: Chapter 3 futloos en vooral betekenisloos aan, dan hebben de makers opnieuw alles op alles gezet om van deze actieprent een beladen en opnieuw grandioos in beeld gebrachte afrekening te maken, waarbij Wick zijn missie op een bepaald moment als zijn bestemming gaat opvatten en er existentiële betekenis sluimert onder de spaarzame dialogen.

Hoewel Reeves - hij nadert de 60, dames en heren! - met genietbaar stoïcisme de tegenstanders van zich afknalt en -slaat, lijkt zijn acteertalent niet bepaald gegroeid te zijn. De enkele zinnen die hij mag brengen, komen stroef en geforceerd over. Gelukkig dus dat hij zich grotendeels zwijgend verzet tegen de stroom van kleerkasten en haantjes die denken hem aan te kunnen. Dat laat Donnie Yen de ruimte om de show te stelen. Als de blinde huurmoordenaar Caine weet de martial-arts-acteur als een waardige antagonist te fungeren.

Reeves sluit op kenmerken stoïcijnse wijze deze reeks met waardigheid af

John Wick: Chapter 4 duurt weliswaar ontzettend lang. Hoewel er af en toe een pauze genomen werd, hadden enkele gevechten best wat ingekort mogen worden. Dat het beklimmen van de 237 trappen naar de Sacré Coeur voor Wick een hele beproeving wordt, zorgt echter wel voor een meeslepende scène.

Net als alle vorige films wordt het spektakel nooit spannend maar draait alles om stunts, gevechten, schietpartijen. Een van bovenaf gefilmde passage in een vervallen herenhuis, waarbij Wick van alle kanten wordt belaagd, vormt een visueel hoogtepunt en opnieuw moeten we ook de bedenking maken dat de weliswaar weinig subtiele belichting van elke scène van groot meesterschap getuigt en sterk de sfeer van de film bepaalt.

Om echt uit te groeien tot een filmmythe, mist deze reeks echt raakpunten met de tijdsgeest en is de plot te futiel, maar wanneer de finale afrekening achter de rug is en de kijker de afloop ervaart die de makers van bij het begin in 2014 voor ogen hadden, moeten we toch erkennen dat deze gefocuste productiereeks zijn bestaansrecht verdiend heeft.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de