Ma Rainey's Black Bottom

De carrière van Chadwick Boseman was eigenlijk nog maar enkele jaren aan het vlotten, toen de ster uit Black Panther, Get on Up en 21 Bridges op 43-jarige leeftijd overleed aan kanker, nog voor zijn vermoedelijke hoogtepunt. De rol van de wispelturige trompettist Levee in het drama Ma Rainey's Black Bottom zal zijn laatste en wellicht ook zijn beste wapenfeit zijn.

Het is 1927 en Levee maakt deel uit van de muziekband van de populaire blueszangeres Ma Rainey, die op het punt staat een plaat op te nemen. Niemand moet hem, de charmante blaaskaak die op muzikaal vlak alle aandacht naar zich toe trekt met zijn eigenzinnige versies van de nummers. Ma Rainey laat zich dan ook niet onbetuigd. De dominante diva walst als een pletwals over elk obstakel en eist de volledige controle. De clash tussen twee creatieve showstelers kan beginnen.

Deze toneelverfilming laat ons kennismaken met een legendarische figuur uit de blueswereld. Ma Rainey, met veel aplomb vertolkt door Viola Davis, was één van de eersten in het genre die een plaat opnam. Maar dit stuk uit 1984, dat die ene namiddag beslaat waarop de band tracht de plaat op te nemen, draagt zichtbaar zijn theatersporen. De personages praten aan één stuk door - en hun gekissebis en gekrakeel kon ons niet altijd boeien - , zijn zonder specifieke reden voortdurend in beweging en wisselen om de haverklap van gemoed, alsof een publiek moet wakker gehouden worden.

De weinig doortastende regisseur tracht door een fanatieke camerawissel en montage voor een dynamische beeldvoering te zorgen, maar voorkomt dat we echt naar de personages kijken zoals ze bedoeld zijn: als tragische figuren onder wiens niet aflatende levenslust melancholie en levenspijn schemert. Ziedaar dan ook de essentie van Ma Rainey's Black Bottom: het voelbaar maken van het muziekgenre bij uitstek als het op het overdragen van emoties aan komt.

De laatste film van Chadwick Boseman toont hem op zijn theatrale best

Frustrerend is dat de kijker al bij al erg weinig muziek te horen krijgt, al wordt er keer op keer een aanzet gegeven door de personages. We zien de trompet van Levee trillen van ongeduld, maar ze mag amper haar werk doen. Boseman is nochtans flink op dreef als de grillige muzikant, al vraagt deze film ook een zekere theatraliteit van hem. Zijn opzichtige vertolking doet geruchten over een postume Oscar toenemen. Ook Davis zal in de prijzen vallen.

Finaal mist het wat langdradige Ma Rainey's Black Bottom wat fut en ritme en hoewel de doorleefde vertolkingen bijblijven, hadden we liever meer gevoeld dan waargenomen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de