The Wrestler

Het mag niet verbazen dat The Wrestler, de jongste prent van de Amerikaanse cineast Darren Aronofsky, een van de grootste twistappels was die tot op heden onze redactie moest passeren: het verhaal laat zich lezen als een checklist van sportfilmcliché's, de relaties tussen de hoofdpersonages geven soms een geforceerde indruk en het verhaal is even klassiek als oma's tafelservies. Maar wie verder kijkt moet toegeven dat Aronofsky rond deze vastgeroeste clichés een voortreffelijke parabel gedraaid heeft over het geloof in nieuwe kansen en de berusting over de razendsnel voortschrijdende tijd. The Wrestler is dan ook geen from Zero to Hero-verhaal uit de Disney-stal, maar eerder een from Hero to Zero to Hero-vertelling die het schijnbaar vastgeroeste genre een origineel cachet geeft.

We schrijven niet nieuws door te zeggen dat de carrière van Randy 'The Ram' Robinson een metafoor is voor het parcours dat Mickey Rourke de voorbije decennia heeft afgelegd. Er is echter één cruciaal verschil: terwijl Rourke zijn carrière eigenhandig door het riool spoelde, moet Randy met lede ogen aanzien hoe zijn ouderdom en de veranderende tijdsgeest zijn carrière als professioneel worstelaar buiten spel zetten. In de jaren '80 was Randy een gevierd icoon, nu is hij niet meer dan een schim van wie hij ooit was: een publieksnar die in louche parochiezaaltjes enkel de fanboys hoort te plezieren. Toppunt van vernedering is een baantje als winkelbediende, mét haarnetje. De vriendschap met de stripster Cassidy (Marisa Tomei) houdt hem op de been en er zijn enkele moeizame toenaderingspogingen tot zijn vervreemde dochter, maar je ziet toch dat Randy zich enkel goed in zijn vel voelt als 'The Ram', een entertainer die de wereld aan zijn voeten heeft liggen.

Aronofsky en scenarist Robert Siegel illustreren pijnlijk hoe weinig de mens vat heeft op het leven. De momenten waarop Randy zijn trieste lot moet aanvaarden zijn legio, maar ze zijn zo goed geschreven dat ze nergens als belegen overkomen. Randy is enkel nog 'The Ram' in videospelletjes op stokoude spelconsoles, terwijl hij in de realiteit een has been is die ziet hoe de mentaliteit verandert ('The eighties fucking ruled, man, until that pussy Cobain came and fucked it all up' prevelt hij misnoegd).

Zijn relatie met zijn dochter is verzuurd, maar wanneer hij haar ten dans vraagt in een vervallen feestzaal op een verlaten strand, voel je een zacht briesje hoop binnenstromen. Het is een van de momenten die in een klef onderonsje hadden kunnen verzanden, maar Aronofsky maakt er een wondermooie, waarachtige ballade van, gestut door de zuinige score van huiscomponist Clint Mansell.

De regisseur neemt afstand van de rijke visuele stijl van zijn metafysische triptiek (Pi, Requiem for a Dream, The Fountain) en kiest voor een sobere stijl die aanleunt bij de documentaire observatie van de Dardennes of Mike Leigh. Als kijker ben je dan ook een vlieg op de muur, stiekem meekijkend hoe Randy aan zijn waardigheid timmert . De gevechtscènes worden niet gepresenteerd als esthetische balletten zoals in pakweg Scorsese's Raging Bull, maar veeleer met een flinke dosis brute rauwheid. De no-nonsense aanpak past perfect bij het verhaal dat verteld wordt.

Aronofsky en scenarist Robert Siegel illustreren pijnlijk hoe weinig de mens vat heeft op het leven.

The Wrestler is een schijnbaar klassiek portret geworden dat niet alleen de hoop van een worstelaar uitbeeldt, maar meteen ook de hoop van de Amerikaanse natie. Als een schilder die zijn canvas met subtiele trekjes bestrijkt, zo toont de regisseur met kleine momentopnamen de donkere kantjes van het Amerikaanse achterland: het trailerpark, verloederde sportzaaltjes, anonieme shopping malls. Aronofsky weet dus wederom een hele resem metaforen in zijn film te stoppen, zonder dat de film een pompeus karakter krijgt ( wat bij The Fountain misschien wel het geval was).

Rourke vertolkt met verve de vleesgeworden tristesse, een vechter die blijft dromen van een ultieme terugkeer. Randy dreigt soms net iets te veel te verzinken in het karikaturale (Rourke die in een kapsalon hair extensions laat aanmeten, pikten we net niet), maar uiteindelijk slaagt de acteur er in om ons mee te laten voelen. Wanneer Rourke voor de zoveelste keer zijn dochter laat staan door een zatte escapade, wordt je als kijker mee verteerd door het schuldgevoel dat 'The Ram' overvalt. Marisa Tomei bewijst na haar glansrol in Before the Devil Knows you're Dead dat zij een van de meest onderschatte actrices van haar generatie is en verwacht van Evan Rachel Wood nog grootse dingen in de toekomst.

Met The Wrestler laat Aronofsky meteen zien dat hij niet enkel een cineast is met een sterke visuele stijl, maar dat hij ook een uitmuntend acteursregisseur is.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de