Furiosa: A Mad Max Saga

Na het wereldwijde succes van Mad Max: Fury Road heeft George Miller zijn tijd genomen om een prequel op poten te zetten. We bevinden ons opnieuw in de wetteloze woestenij van het Mad Max-universum, dit keer voor de origin story van Furiosa, de rebelse mechanica die in de vorige film vertolkt werd door Charlize Theron.

Enerzijds is het fijn de beeldenpracht terug te beleven die van Fury Road zo'n triomf maakte: zonovergoten woestijnen en helderblauwe nachten, met stoom gevulde machinekamers en kille grotten. Tot je anderzijds al snel merkt dat er heel wat meer CGI zichtbaar is dan we van Miller hadden verwacht en niet elk beeld zo gelaagd of poëtisch is als in de vorige prent. Zeker wanneer de film afsluit met een vooruitblik naar het verhaal dat we al kennen, valt op hoeveel vlakker deze prequel wel oogt.

Het wegstuivende zand, het gesis en gepomp van Gastown, de brullende motoren, de theatraal gedeclameerde bevelen: qua sfeerschepping blijft Furiosa gelukkig overeind. De menselijke beschaving is zowat ten einde gekomen en de overlevers doen eigenlijk puur dat: zorgen dat ze niet sterven. Daar bij zetten ze alles op alles en wordt niemand gespaard. Dat leidt tot gevaarlijke stunts en nietsontziende capriolen, in vakkundige vormgegeven actiescènes. Een kwieke montage zorgt er ook voor dat die zeer overzichtelijk blijven.

De felle Furiosa raast ronkend door de wetteloze woestenij

Furiosa lijkt zich echter niet volledig te willen profileren als een actieprent en zet vooral in op enkele grote, best spectaculaire momenten. De focus ligt immers op de overlevingsstrijd van Furiosa, een klein meisje - jonge vrouw - met maar één doel voor ogen. De finale van haar wraakmissie in alle luwte laten verlopen - met meer dialoog dan actie - is gewaagd maar verfrissend in het genre. Anya Taylor-Joy krijgt in het geheel minder tekst toebedeeld dan een soms wat weinig genuanceerde Chris Hemsworth, maar fysiek blijft ze magnetiseren.

Finaal is dit twee en een half uur durende zandfestijn niet zozeer teleurstellend als wel wat onaf: er lijkt flink geknipt in het verhaal, de stunts en effecten komen net wat minder echt over en het hoofdpersonage mist wat body. Toch overklast Miller nog moeiteloos het gros van wat Hollywood in het actiegenre op ons los laat.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de