Dennis Van Rita

Hilde Van Mieghems langspeelfilmdebuut De Kus kreeg indertijd één K.U.T-ster. Dat getuigt van een zeker chauvinisme, de meningen over het feit of de film die ster verdiende zijn en blijven immers redelijk verdeeld. Maar de vaderlandse filmwereld steken we natuurlijk graag een hart onder de riem. Daarom hadden wij onze liefdadigheidssmile al opgezet nog voor we de eerste scene van Hilde's tweede langspeler Dennis Van Rita hadden gezien. De ster stak bijna klaar in onze achterzak.

Het verhaal getuigt alvast van weinig originaliteit. Els Dottermans speelt Rita, een moeder die verneemt dat haar licht mentaal gehandicapte zoon Dennis (Matthias Schoenaerts) ontslagen wordt uit de gevangenis. Ze stelt meteen alles in het werk om het Dennis zo aangenaam mogelijk te maken. Papa André (Damiaan De Schrijver) kijkt nors en bezorgd: hoe zal de buurt reageren? Wel, niet goed. Dennis zat namelijk in de gevangenis omdat hij een tienermeisje had aangerand. Barbara (Veerle Baetens), de zus van het slachtoffer, is razend als ze het nieuws te horen krijgt en start een persoonlijke kruistocht tegen Dennis. De advocaat die ze daarvoor ter hand neemt (Tom Van Dyck in een zowaar aimabele rol) kan haar niet echt verder helpen, de buurt wel. Al snel lijkt Rita alleen te staan in een omgeving van angst, haat onvrede en onwetendheid.

De kijker die zich verwacht aan een slaapverwekkend vertoon vol sentiment en waterlanders komt echter bedrogen uit. Dennis Van Rita ontpopt zich immers al snel tot een meer dan degelijk drama. Soms bedrukkend, vaak lichtvoetig. Zelden kiest Van Mieghem voor de overweldigend melodramatische opeenstapeling van hartverscheurende situaties. De intensere scènes dansen vaak op het randje maar gaan er nooit over. Integendeel, ze vormen net de krachtigste troef van de film. De beelden van Rita in een jurk met bloemetjesmotief die over brakke grond achter het station van Berchem loopt, op zoek naar haar zoon, zijn sterk.

Ons optimisme heeft veel te maken met de acteerprestaties die, het doet deugd dit te kunnen zeggen over een Vlaamse film, stuk voor stuk staan als een huis. Els Dottermans is een prachtige moeder, vrouw en kapster. Damiaan De Schrijver zegt niet veel en doet dat met verve. Matthias Schoenaerts overtuigt als Dennis. Het is niet altijd even vanzelfsprekend een mentaal gehandicapte neer te zetten, Dora Van Der Groen weet er alles over, maar Schoenaerts doet het met een verrassende souplesse. Hij weet perfect waar de grens ligt en toont hoe mensen met een mentale handicap meer op onszelf lijken dan we soms zouden denken. Tom Van Dyck is om in zijn wang te knijpen, zo sympathiek en Veerle Baetens heeft haar stek in de Vlaamse filmtoekomst stevig verankerd. Haar snoetje doet ons nu al verlangen naar Windkracht 10 -de film.

Zo krijgt Dennis Van Rita van ons dus niet één, maar twee sterren. Natuurlijk zien we daar één en ander voor door de vingers. De openingsscene is ermbarmelijk gefilmd en het verhaal vlot op bepaalde momenten net iets té gemakkelijk. Personages veranderen na één nachtje slapen volledig van koers, terwijl de zorgverlening in ons landje wel héél romantisch wordt voorgesteld en de Vlaamse Media Maatschappij gouden zaken doet met hun product placement. Het zijn zaken die we snel over het hoofd willen zien. De film is absoluut geen sociaal manifest zoals de broers Dardenne er maken en zal over honderd jaar nog moeilijk terug te vinden zijn in de Vlaamse filmannalen. Dennis Van Rita is gewoon een schoon filmpke, en dat is wat ons betreft meer dan genoeg.

Mathieu Dams Helemaal (niet) akkoord? Lees de