The Pink Panther

Toen Blake Edwards in 1993 met 'Son Of The Pink Panther' zijn eigen serie finaal ten grave had gedragen, konden de fans van het eerste uur het hem alleen maar in dank afnemen. Roberto Bengini en Roger Moore bleken in de laatste twee films uit de achtdelige cyclus maar klein bier in vergelijking met de vertolking van de legendarische Peter Sellers en ook het gesmeerde tempo van weleer was zoek. Enig scepticisme was dus wel op zijn plaats toen MGM eind 2003 aankondigde dat Steve Martin opnieuw in de huid zou kruipen van de stuntelige politie-inspecteur Jacques Clouseau. Onbezonnen als we zijn, gaven we Martin nog een kans, het had immers veel erger kunnen zijn (beeld u brat-pack acteurs zoals Will Ferrell of Ben Stiller in met de Clouseau-snor). Maar nu het resultaat de zalen reikt is de conclusie zo klaar als een klontje: The Pink Panther anno 2006 is pure heiligschennis.

Detective stuntel moet ditmaal achter de vermeende moordenaar aan van de voetbalcoach Yves Gluant (Jason Statham) en en passant diens verdwenen roze diamant opsporen. Hoofdinspecteur Dreyfus (Kevin Kline) zet de grootste stoeihaspel uit zijn korps op de zaak en werpt hem zo in de ring als voer voor de media, zodat hij intussen de zaak verder kan uitspitten. Het onderzoek leidt de inspecteur langs het liefje van de voetbalcoach (Beyoncé Knowles), een M16 agent, een voetballer en een voetbaltrainer.

Fijnzinnig kon je de originele Pink Panther reeks niet meteen noemen, maar hier is de humor zo plat dat het haast niet meer te harden valt. Steve Martin die uitschuift en Steve Martin die iets op zijn hoofd krijgt, het zijn ongeveer de enige twee gags in de film, elk met zijn 1001 variaties. Regisseur Shawn Levy (Cheaper by the Dozen) doet zo hard zijn best om uit elke scène een grap te puren dat het beschamend word. Misschien had de man zich eerder moeten bezig houden met de logica van de film, want aangezien deze film een prequel moet zijn op de vorige delen , is inspecteur Clouseau een internetfanaat en maakt hij gebruik van de modernste technologieën om de moordenaar te klissen.

The Pink Panther anno 2006 is pure heiligschennis.

Steve Martin ontpopte zich ooit tot een scherp scenarist (Bowfinger is voor ondertekende nog steeds één van de leukste films van de voorbije jaren), maar nu blijkt dat hij die scherpte volledig verloren heeft. Zijn vertolking is desastreus, evenals die van zijn hulpagent Jean Reno en Beyoncé Knowles lijkt erbij gehaald te zijn als product placement voor haar laatste single. Het is schrijnend om vast te stellen hoe deze gênante schertsvertoning dient om het popcornvretend publiek van vandaag kennis te laten maken met inspecteur Clouseau. "Peter Sellers, de naam zegt ons niets, mijnheer".

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de