Pranzo di Ferragosto

Ferragosto of Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaart is in Italië een van de belangrijkste feestdagen. Rond deze datum (15 augustus) sluiten vele bedrijven de deuren voor de jaarlijkse vakantie. Die dag lopen de grote Italiaanse steden leeg omdat de stedelingen massaal richting kust trekken op zoek naar een koelere zeebries. Ook het hete Rome, waar de protagonist Gianni in de volkse buurt Trastevere woont, ligt er in de film verlaten bij. Op de dag voor de traditionele feestmaaltijd van Ferragosto (in het Italiaans : Pranzo di Ferragosto) gaat hij zoals altijd boodschappen doen. Dat hij een allesbehalve bruisend leven leidt, kan men al opmaken uit zijn nietszeggende gesprek met de man die hij dagelijks op de stoep voor de kruidenierszaak ontmoet. Dit gegeven is op zich misschien een beetje zielig maar ook ontroerend en authentiek. Helaas kondigt dit vooral een verhaal aan dat baadt in de sfeer van de leeggelopen hoofdstad en ook haar tempo volgt. Nog trager dan in een documentaire wordt uit het fletse leven van Gianni en zijn moeder gegrepen.

Gianni is een vijftigplusser die vrijgezel is en bij zijn moeder woont. Hij blijkt het huisgeld allesbehalve behoorlijk te beheren want naast schulden bij de lokale middenstand staat hij ook achter met het huurgeld. Daar maakt de huisbaas aan de vooravond van Ferragosto handig gebruik van om in ruil voor kwijtschelding van wat schulden zijn moeder en tante bij Gianni te droppen. Als zijn huisdokter hem vervolgens ook nog smeekt om zijn moeder op te vangen blijkt hij opgezadeld met vier oude dames. De situatie op zich heeft zeker potentieel. Het ene besje is al excentrieker dan het andere, ze zijn eigenwijs, soms op het kindse af en kunnen een stukje zeuren. Pittig detail: geen enkele van de vrouwelijke rollen wordt door een beroepsactrice vertolkt. Dit zou ons inlevingsvermogen moeten vergroten, maar doet dit niet.

Wat we uit deze komedie vooral onthouden is dat de eeuwige vrijgezel een fantastische kok is en over een engelengeduld beschikt. Verder kunnen we alleen maar besluiten dat we dit soort man liever niet in huis zouden hebben, omdat hij ondanks zijn zachte persoonlijkheid toch vooral een intriest figuur is. Hopelijk zijn niet alle Italiaanse mama?s zo grillig. Het is geenszins reclame voor het in huis nemen van bejaarde ouders.

De hoofdrol in Pranzo di Ferragosto wordt gespeeld door Gianni Di Gregorio die eveneens het scenario schreef en ook de regie voor zijn rekening nam. Hij snijdt in se een serieus thema aan, de opvang van bejaarde ouders, en voegt daar een kwinkslag aan toe. Dat hij daarin slaagt zonder platvloers te worden is een verdienste, maar wil nog niet zeggen dat hij er een onderhoudende film van maakte. Het resultaat is een rommelige praatfilm die door zijn naturalisme wat het noorden verliest en naar onze smaak weinig interessant oogt. De overheersende accordeonmuziek is wat storend. Dit heeft misschien te maken met de conotatie van het gebruik van dit instrument in degelijke Vlaamse en Franse producties. Misschien is dit instrument gewoon al te vaak beproefd geweest in een volkse context. De meningen over deze film lopen erg uit elkaar, want de film werd bijvoorbeeld wel warm onthaald op het Festival van Venetië in 2008.

Vera Bras Helemaal (niet) akkoord? Lees de