Coco avant Chanel

Camille en Anne Fontaine herschreven samen het verhaal van Gabrielle, een buitenbeentje dat later wereldberoemd zou worden als Coco Chanel. Het resultaat is een geslaagde adaptatie van het boek Le Temps Chanel van Edmonde Charles-Roux waarbij de nadruk ligt op de levensloop van de jonge Gabrielle. Zoals de titel aangeeft, stopt de film op het moment dat Coco faam begint te maken met haar modecreaties.

Het is eens wat anders. Een biopic van een beroemd persona, ditmaal uit de modewereld, die de nadruk legt op de allesbepalende eerste levensfase. De prent gaat op zoek naar de kiemen van een grootse carrière in plaats van erop in te zoemen. Natuurlijk komen er clichés aan bod.

Na hun moeilijke jeugdjaren als weeskinderen bij de nonnen, komen de zussen Gabrielle en Adrienne in de cabaretscène terecht. Via welgestelde mannen weten ze zich een aangenamer bestaan te verwerven. If there is no struggle, there is no progress, stelde Charles Darwin. Voor de rebelse Coco -een naam die ze overhield aan haar liederlijke optredens in het variété- geldt deze wijze stelling als voor geen ander. We leren dat ze het alleen dankzij haar eigenzinnige doortastendheid en haar charmante oprechtheid zo ver heeft kunnen schoppen. Fijn ook dat Fontaine enkele van Coco's beroemde boude uitspraken in de film verwerkte.

Dat de latere modeontwerpster anders naar de wereld rondom haar kijkt dan de doorsneemens en een begenadigde portie verbeelding bezit, maakt de regisseuse duidelijk met prachtig camerawerk.

Audrey Tautou vereenzelvigen we nu niet langer met Amélie Poulain. Ze is geknipt voor de rol van de rebelse Coco. Al helpt de fysieke gelijkenis ook een handje. Bovendien is er chemie tussen Tautou en haar medespelers, een fantastische Benoît Poelvoorde als de grappige dominante Etienne Balsan, een frivole Emmanuelle Devos als de ietwat oppervlakkige actrice Emilienne d?Alençon en een adembenemende en met momenten charismatische Alessandro Nivola als Coco?s grote liefde, Arthur Capel.

Dat de weg naar het succes voor Coco Chanel allesbehalve over rozen liep, weet cineaste Anne Fontaine op een wondermooie manier te verfilmen. We krijgen een getrouwe weergave van de klassenmaatschappij aan het begin van de 20ste eeuw waarin de vrouw nog een ondergeschikte rol speelde. De aandacht voor de uitspattingen van de burgerij zorgt voor een luchtige en hilarische noot, onmisbaar voor een goed drama. De lichte klassieke muziek van onder meer componist Alexandre Desplat wordt gebracht door het London Symphony Orchestra. Deze past prima bij de historische context. Lang geleden dat we zo?n overtuigende romantische kostuumverfilming zagen. Met dank aan de kleurrijke aristocratie van de Belle Epoque. Hoedje af voor Coco Chanel.

Vera Bras Helemaal (niet) akkoord? Lees de