District 9

Genre: Actie | Duur: 1u52 | 2009 | Release: 30 September 2009 | Land: VS, Nieuw-Zeeland | Regie: Neill Blomkamp | Cast: David James, Vanessa Haywood, Jason Cope, Sharlto Copley

District 9 ontpopte zich de laatste maanden tot een kleine hype. Aangezien noch de onbekende regisseur noch de onervaren cast van de film daar een reden kunnen voor zijn, moeten het de twee andere grote troeven zijn die deze genietbare actieprent binnen de kortste keren een hele schare fans en volgelingen bezorgde: niemand minder dan Peter Jackson treedt aan als producent, maar vooral het uitganspunt van District 9 is ronduit fascinerend.

De sterkte van District 9 is, aansluitend bij het originele uitgangspunt dat draait om de opvang van aliens op Aarde, de sterke inbedding van de plot in de realiteit. Debuterend cineast Blomkamp - amper 30 - creƫert met behulp van fictieve nieuwsberichten, interviews en beelden uit bewakingscamera's een griezelig authentiek pseudo-documentairesfeertje dat hier en daar aan Cloverfield doet denken.

Dit moet dan ook de eerste film zijn waarin de aanwezigheid van buitenaardse wezens niet meteen met paniek, agressie of hysterie gepaard gaat, maar wel met aannemelijkere humanitaire acties. Toch is de verwijzing naar de werkelijkheid dubbel: hoe menslievend zijn we als we al wie we opgeven in kampen of sloppenwijken dumpen? We hebben eigenlijk geen aliens nodig om die vraag beantwoord te zien.

Maar het is Blomkamp en Jackson verder niet om maatschappelijke relevantie te doen. District 9 groeit, schijnbaar vanuit het niets, uit tot een opwindend spektakel waarin het lot van de personages centraler staat dan de werkelijke actie. Met behulp van Jacksons eigen Weta Workshop krijgt ook de alien een persoonlijkheid. Die actie is verder niet zozeer spannend, als wel vrij geloofwaardig binnen de context van het verhaal en schijnbaar met gemak om de Hollywood-formules heen meanderend. De speciale effecten zijn perfect, maar stelen nergens de show. District 9 blinkt uit in nuance en bescheidenheid.

Bescheiden maar creatief verpakte, onconventionele sci-fi-actie

De prent slaagt er niet zozeer in flink boven het huidige bioscoopaanbod uit te steken, maar is beslist creatieve en uitermate vakkundige cinema. Slachtoffer van zijn eigen succes wordt de film sowieso: ofwel vindt u hem flink overroepen, ofwel juicht u een film toe die, net als het aangehaalde Cloverfield, na een poosje eigenlijk lang niet zo grandioos blijkt te zijn. Maar niettemin: dikke fun!

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de

Let op: wanneer u verder gaat zit de kans er dik in dat het einde van de film verklapt wordt met alle gevolgen voor uw filmervaring vandien.

ik wil mijn pret bedorven zien

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wikus slaagt er in het ruimteschip weg te krijgen, samen met de zoon van alien Christopher. Wikus heeft de hoop zijn normale menselijke gedaante volledig terug te krijgen, Christopher blijft er van dromen ooit naar huis te kunnen, terwijl zijn zoon naar een plek vertrekt die hij thuis noemt, maar waar hij nooit geweest is. De rest van de aliens, meer dan een miljoen, zullen naar een nieuw tentenkamp worden overgebracht waar de rest van de bevolking minder last van hen heeft.