The Other Man

Genre: Drama | Duur: 1u30 | Release: 1 Januari 2009 | Land: Groot-Brittannië, VS | Regie: Richard Eyre | Cast: Liam Neeson, Antonio Banderas, Laura Linney, Romola Garai

Antonia Banderas, wellicht snakkend naar de carrière van weleer, tracht in The Other Man alles te geven wat hij kan. Dat blijkt eens te meer vooral borsthaar te zijn, want in dit pijnlijk banale drama zien we hem een zoveelste ondermaatse prestatie leveren.

De hoofdrol is echter voor Liam Neeson. Hij speelt een man die ontdekt dat zijn overleden vrouw (Linney) een minnaar had (Banderas dus) en een confrontatie nodig heeft om daarmee te leren leven.
Regisseur Richard Eyre (Iris, Notes of a Scandal) kiest voor de weinig subtiele metafoor van het schaakspel om het gekibbel tussen de twee mannen vorm te geven: de koningin wordt opgeofferd en de twee koningen komen tegenover elkaar te staan. Ietwat afgezaagd, niet?

Enige psychologische uitdieping wordt ons dan ook ontzegd: The Other Man blijkt vooral uit nietszeggende, nodeloos opgefokte scènes te bestaan waarin de personages diepzinnig schijnen na te denken of elkaar agressief toeschreeuwen. De energieke soundtrack moet verveling maskeren en is verder broodnodig om de talrijke flashbacks wat fatsoenlijk in elkaar te laten vloeien, want in feite kent de film een kipkapstructuur die al snel ergert. Bovendien gaat de plot er van uit dat de minnaar niet op de hoogte is van de dood van de vrouw. Haar bekendheid als schoenenontwerpster moet nochtans wel de kranten gehaald hebben. Als kijker stel je je wel nog meer vragen bij de plot.

Zo zou Neeson, die na de opnames overigens ook echt weduwnaar werd, een man moeten vertolken die de mooie herinneringen aan zijn huwelijk moedwillig bederft in de hoop zo zijn verdriet te doen afnemen. Hoewel de acteur zich tracht recht te houden, vinden we het handelen van zijn personage voornamelijk onwaarschijnlijk.

De gênante slotscène waarvan je je afvraagt wat ze in godsnaam met closure te maken heeft, stelt als emotionele climax maar weinig voor. Banderas, die zich dramatisch vooral uit de slag tracht te slaan door overdadig met zijn hoofd te bewegen, heeft ons tegen dan overigens al lang doen afhaken. Er blijft uiteindelijk amper iets over dat deze film het bekijken waard maakt.