Surrogates

Het gebeurt wel meer en zeker in sf-films: een dijk van een pitch vakkundig de nek omdraaien met een uitwerking die nog lauwer is dan opgewarmd bier. Ook in het geval van Surrogates deed de basispremisse ? wat als de hele mensheid vanuit zijn luie stoel zijn surrogaat annex plaatsvervangende androïde de straat opstuurt? - benieuwd de wenkbrauwen fronsen. Helaas, driewerf helaas. De vertolking van Bruce Willis kan nog enigszins de meubelen redden, voor de rest kunt u beter terecht bij genreklassiekers als Blade Runner en The Matrix, voorbeelden waaruit deze prent gulzig citeert.

In een niet eens zo verre toekomst is iedereen in het bezit van een surrogaat, een menselijk lijkende robot die je van op afstand kan besturen. Als de zoon van Canter, de uitvinder van de surrogaten, wordt vermoord, komen politieagent Tom Greer en zijn vrouwelijke collega terecht in een web van intriges.

Niets is wat het lijkt, zeker niet als Greer zich zonder surrogaat gedwongen ziet de moordenaar te achtervolgen in een reservaat waar de robotten geweerd worden. Waar komt dat vreemde wapen, dat niet alleen de surrogaten uitschakelt maar ook de menselijke gastheer vermoordt, vandaan? Wie heeft er boter op het hoofd? En slagen Greer en zijn vrouw erin het verlies van hun kind te verwerken?

Geef toe: best wel een intrigerende filosofie. Wat betekent het immers om mens te zijn? Wat is de scheiding tussen mens en machine? Kun je de ziel van een persoon in een robot stoppen? Maar deze Surrogates verdringt al deze potentieel interessante ideeën door zich veel te snel te focussen op een maar matig boeiende whodunit en flink wat lauwe actie.

Niet toevallig zijn de interessantste scènes die waarin Greer zonder kunstmatig alter ego in het reservaat voor het eerst weer voelt hoe het is om mens te zijn. Dat terug in de wereld staan van de echte Greer vormt immers een centraal element in de plotafwikkeling.

Schande trouwens dat James Cromwell, met stip onze favoriete acteur aller tijden, als de ouwe, zeer enigmatische uivinder Canter, maar zo?n piepklein rolletje krijgt. Regisseur Jonathan Mostow haspelt het getwijfel van de man die de surrogaten uitvond en in opstand komt tegen zijn eigen creatie, veel te snel af.

Niet erg, denkt u nu, misschien is Surrogates wel zo?n onversneden actiefilm waarvoor je je hersenen best in de vestiaire achterlaat. Helaas, Mostow heeft, tenminste voor deze prent, even weinig kaas gegeten van goede actie als Yves Leterme van de Brabançonne. Check de lillende achtervolgingssequenties in Minority Report en het al eerder vernoemde Blade Runner en The Matrix, vergelijk het met deze film en concludeer samen met ons dat Mostow hier nog niet tot aan de hielen reikt van een Spielberg of een Ridley Scott.

Toch vreemd dat een regisseur, die eerder met Terminator 3 bewees dat hij het sf-genre tot in de puntjes beheerst, dat hij knetterende actieballetten kan filmen en dat hij een ziekenhuisvoorraad adrenaline in zijn films kan pompen, de bal hier zo misslaat. Tenslotte ziet u als beetje geoefend kijker de plotwijzigingen van kilometersver aankomen, het einde verrast zelfs voor geen millimeter.

Eén ster dus voor de meer dan intrigerende pitch, de degelijke vertolking van Willis en het soms apocalyptische toekomstvisioen, een dikke buis voor Mostow. Als u het genre lust en u niet teveel sf-klassiekers hebt gezien, is dit nog altijd ideaal voer voor een avondje ontspanning, niet minder, maar jammer genoeg ook geen haartje meer.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de