A Christmas Carol

De motion capture animatietechniek van Robert Zemeckis heeft ons eigenlijk nooit bekoord, gezien de memorabele, fanatieke doodsheid die zowel The Polar Express als Beowulf uitstraalden. Wat ziet de regisseur van Back to the Future, Who Framed Roger Rabit en Forrest Gump - grensverleggende films wat special effects betreft - toch in deze mumificatie van het witte doek? Opnieuw immers blijkt de techniek waarbij acteurs na het spelen van hun scènes digitaal worden overtrokken, geen greintje passie te bevatten en heb je negentig minuten lang de indruk naar een computergame te kijken.

Alsof deze poging tot moord op de cinema zoals we die vandaag kennen, nog niet triestig genoeg is, blijkt A Christmas Carol nog eens ordinaire hervertelling te zijn van het klassieke - zeg maar afgezaagde - Scroogeverhaal van Charles Dickens. Van een update is geenszins sprake: het gortdroge verhaal wordt ons zo drammerig mogelijk geserveerd. Een deel van de authentieke dialogen lijkt zelfs bewaard. Met Jim Carrey in een rol of zeven, kan enige humor niet ver af zijn, maar de komiek werd duidelijk in toom gehouden en waagt zich aan niet één grap.

Neem hier alsjeblieft dan ook geen kinderen mee naartoe. Niet alleen staat A Christmas Carol garant voor anderhalf uur loodzware verveling - je zou zweren dat de prent drie uur duurt -, de moraalles blijkt ook nog eens veel te griezelig voor ukken onder de tien. De prent slaagt er immers wel in bepaalde scènes indrukwekkend sfeervol te maken. De beeldvoering is bovendien bijzonder dynamisch en dankzij enkele luchtshots zelfs hier en daar opwindend. In de 3D-versie wordt dat effect subliem versterkt. Toch zijn deze momenten te beperkt om daarvoor 10 euro af te staan aan de bioscoopkassa.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de