Red Riding Hood

Genre: horror light | Duur: 1u40 | Release: 13 April 2011 | Land: Canada, VS | Regie: Catherine Hardwicke | Cast: Virginia Madsen, Billy Burke, Gary Oldman, Amanda Seyfried, Julie Christie, Lukas Haas

Het sprookje van Roodkapje voor een tienerpubliek, overgoten met een fikse scheut horror light? Vergis u niet: op papier deed Red Riding Hood het beste vermoeden. Genieten wij na al die jaren immers nog steeds niet na van The Company of Wolves uit 1984, Neil Jordans sublieme, vakkundig versnipperde, intens Freudiaanse en simpelweg meesterlijke film rond het overbekende meisje met het rode kapje? En is het niet heel moeilijk om met zo’n sterk basismateriaal - een verhaal dat al eeuwen meegaat - een film te verknoeien? Helaas, driewerf helaas, regisseuse Catherine Hardwicke, bekend van de eerste, nochtans naar het schijnt de beste Twilight-film, kiest al vrij snel in deze prent voor een lauwe, voor geen meter boeiende whodunit - wie uit het vervloekte dorpje is nu echt de weerwolf? - en focust verder op de driehoeksverhouding tussen Valerie, het Roodkapje van dienst, en haar twee aanbidders die inhoudelijk nog saaier is dan uw belastingsbrief op een regenachtige dag.

Vergis u niet, wij hebben niets tegen films op maat voor tieners - op een blauwe maandag zijn ook wij ooit een hevig puberende zestien jaar geweest -, maar op een bepaald moment moet er ook boter bij de vis komen: met een prachtige production design, een sfeervolle, uitgekiende belichting en behoorlijke knappe hoofdacteurs en -actrices alleen kom je er niet. Als je het overbekende sprookje dan toch herschrijft, kan je net zo goed de horrorelementen gevoelig oppompen tot wanneer de banden van je film strak staan van de inktzwarte spanning. Hardwick probeert het wel dapper hoor: romantiek met de voorhamer van de grote gevoelens combineren met de queeste naar de echte weerwolf, maar op beide vlakken slaat de film de bal wat ons betreft compleet mis. Gary Oldmans als vanouds vlekkeloze vertolking kan tegen dan de meubelen ook al niet meer redden.

Een complete sof dus? Tja, deze film voert de ogen van de moderne filmkijker met een uitgebreid driegangenmenu - om maar te zeggen dat zelfs het kleinste detail van deze prent om door een ringetje te halen is - maar laat de hersenen van diezelfde kijker flink op zijn honger zitten. En als u ons nu wil excuseren, wij gaan ons minstens een dagje terugtrekken met Tim Burtons sublieme Sleepy Hollow, zeg maar het uitgelezen alternatief voor deze overdosis pseudo-romantisch gewauwel.