The Hobbit: The Desolation of Smaug

Na een film die véél te lang duurde en waarin te weinig gebeurde, was de lust om The Desolation of Smaug te bekijken, de tweede Hobbitfilm, bij een deel van het bioscooppubliek vast onbewust wat afgezwakt . Gelukkig hebben regisseur Peter Jackson en de zijnen deze keer niet besloten de kijker drie kwartier op actie te laten wachten, maar vangt dit tweede deel vrijwel meteen aan waar de vorige film eindigde. Je zit dus al snel weer in de passende stemming en Midden-Aarde doet intussen aangenaam vertrouwd aan.

De tocht van Gandalf, Bilbo en een troep dwergen naar de Eenzame Berg, waar de draak Smaug wacht, verloopt alweer enigszins gerokken, maar de kijker krijgt gelukkig een vrij entertainend spektakel te zien, dit keer zonder kinderlijke dwergstrapatsen of storende kolder. De diverse gevaren en vreemde figuren die het pad van de bende kruisen, bieden degelijk amusement, al blijft het elfentaaltje wat ridicuul.

Intussen weten we wel dat dit geen Lord of the Rings is en dat ook niet zal worden. Je voelt nergens de urgentie of bezieling waarmee die wereldveroverende trilogie tot leven gebracht werd. De personages doen hun ding zonder echt te beklijven. Herinnert u zich de koene blik van Aragorn, de betoverende schoonheid van Arwen, de helende stem van Galadriel, de onvoowaardelijke overgave van Sam Gewissies aan Frodo? Het magische cinemagevoel die die figuren wisten te creëren, is hier eigenlijk niet meer terug te vinden. The Hobbit overstijgt nergens het kermisniveau van pakweg Pirates of the Caribbean.

Maar dit soort pretparkequivalenten hebben intussen ook hun plaats in filmgebeuren, zij het eerder als degelijk achtergrondvertier bij onze popcorn dan als aanwinst van de zevende kunst. Jackson filmt als vanouds met veel vernuft en digitale bravoure, Benedict Cumberbatch maakt van Smaug een fascinerend figuur en hoewel je emotioneel steenkoud blijft bij dit alles, kent The Desolation of Smaug dus heel wat genietbare momenten.

Een jaar wachten op de finale, vraagt eerder geduld dan gemoedsrust. The Hobbit: There and Back Again bekijken lijkt momenteel vooral een af te vinken plichtmatigheid dan een cinefiel verlangen. Het illustreert hoezeer Jackson zijn eigen succes heeft uitgehold. Jammer maar het hoeft ons niet te verhinderen gewoon relaxed achterover te leunen voor deze Hobbitshows.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de