Mommy

De jonge Canadees Xavier Dolan is goed op dreef. We hebben zijn vorige film Tom à la Ferme nog maar net verteerd of hij komt alweer aankloppen met zijn intussen vijfde speelfilm. Mommy, waarmee hij voor het eerst ook in de officiële competitie zat in Cannes, was meteen goed voor de juryprijs, al moest hij deze wel delen met een oude rot in het vak, Jean-Luc Godard. Alsof de jury een brug legde tussen de nieuwe en de oude generatie.

Na zich gewaagd te hebben aan een psychologische thriller, keert Dolan terug naar zijn roots met een familiedrama waarin de relatie tussen moeder en zoon centraal staat. Diane 'Die' Després is een alleenstaande moeder wiens zoon Steve ADHD heeft en gewelddadig gedrag vertoont. Wanneer de instelling waar hij verbleef hem kwijt wil, ziet ze zich genoodzaakt hem opnieuw in huis te halen. Moeizaam proberen ze samen hun leven op te bouwen tot ze onverwachts hulp krijgen van Kyla, een buurvrouw die op deze manier haar eigen demonen probeert te overwinnen.

De twee dames worden met klasse neergezet door Anne Dorval en Suzanne Clément, maar ook nieuwkomer Antoine-Olivier Pilon speelt zijn rol met een ongeziene passie en energie. In tegenstelling tot bijvoorbeeld bij We Need to Talk About Kevin, leef je hier wel mee met Steve omdat er goedheid in hem schuilt en hij uiteindelijk ook een slachtoffer is van zichzelf. Dat de personages gevangen zitten in hun eigen wereld wordt op een creatieve wijze weergegeven door het vierkante beeldformaat. Hierbij zit Dolan zijn personages zo dicht op de huid, dat het lijkt dat hij ze probeert binnen te dringen, maar dit lukt niet helemaal. Plotgewijs kon hij wel wat dieper graven in de verledens van zijn personages, al geeft hij de buurvrouw nu wel een zeker mysterie mee.

Je leeft mee met Steve omdat er goedheid in hem schuilt en hij uiteindelijk ook een slachtoffer is van zichzelf

De film is als een explosief vat vol emoties, maar glijdt gelukkig net niet af naar het overdreven melodramatische. Het overtuigende acteerwerk zit hier zeker voor iets tussen, maar ook de levensechtheid van de situaties die Dolan schetst. Elke scène is opgebouwd uit alledaagse taferelen, als het ware telkens verziekt door Steve’s gedrag. Andere scènes tonen dan weer pure levensvreugde en hoop, en het is vaak hier dat Dolan zijn talent laat blijken en ons pure cinematografische magie voorschotelt.

Ondanks enkele harde scènes, vermijdt hij ook dat de film te zwaarwichtig wordt, door een nodige dosis humor in de dialogen tussen moeder en zoon te verwerken. Toch eindigt de film met een mokerslag van jewelste tijdens de The 25th Hour-achtige finale die nog lang zal blijven nazinderen bij de kijker.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de