The Lost World: Jurassic Park

Het lag voor de studiobonzen voor de hand dat Steven Spielberg na het succesvolle en knap gemaakte Jurassic Park een vervolg zou breien. Schrijver Michael Crichton - die eveneens het oorspronkelijke boek neerpende - werd als het ware onder druk gezet om een vervolg te schrijven. Ironisch genoeg deed Spielberg maar bitter weinig met de nieuwe roman die Crichton uiteindelijk schreef en liet zich eerder inspireren op ongebruikt materiaal uit het allereerste boek. Naar verluidt vergeleek Spielberg het maken van The Lost World: Jurassic Park met het werken in een fastfoodketen. Hij gaf dus schaamteloos toe zijn film al even routineus in te blikken als het omdraaien van hamburgers. Dit gegeven vertaalt zich dan ook duidelijk naar het resultaat: ons innerlijk kind was deze keer een stuk minder enthousiast.

Blijkbaar is er nog een ander eiland, Site B, waar de dinosaurussen gekweekt werden vooraleer ze naar het park gebracht werden. Na de ramp in dat park werd ook Site B ontruimd waardoor de prehistorische dieren sindsdien vrij konden rondlopen. In de hoop een groter publiek aan te trekken, wil de neef van John Hammond de dinosaurussen naar een zoo op het vaste land overbrengen. Hammond stuurt een groep wetenschappers, waaronder de ons bekende Ian Malcolm, naar het eiland om het project tegen te houden. Al snel komt het team in aanvaring met een groep jagers en een troep hongerige dino’s – of hoe natuurlijke selectie en overleving familieruzies kunnen beëindigen.

Eigenlijk zijn bijna alle ingrediënten uit het eerste deel aanwezig om dit vervolg te doen slagen. De visuele effecten zijn alweer erg indrukwekkend en Spielberg’s vakmanschap zorgt bij momenten opnieuw voor vermakelijk spektakel. De cast is alweer een interessante samenstelling van acteertalent. Jeff Goldblum is goed op dreef en zet met zijn kenmerkende verwarde indruk weer een geestige vertolking neer. Julianne Moore en Vince Vaughn zijn zeker een aanwinst maar de meest opmerkelijke rol is toch die van Pete Postlethwaite. Jammer genoeg komt zijn interessant personage te weinig aan bod en is ook Richard Attenborough’s bijdrage met maar twee scènes veel te beperkt.

Dit bijzonder routineus ingeblikt vervolg zorgt bij momenten toch voor vermakelijk spektakel.

Het grootste probleem met dit vervolg is het scenario dat aan alle kanten rammelt. Bovendien hangt er te weinig vlees aan de personages. Zo is Malcom’s dochter, die onverklaarbaar zwart blijkt te zijn, niet enkel ongelooflijk irritant; ze lijkt ook dwangmatig in het verhaal geforceerd om deze film toch nog als een familiefilm te kunnen verkopen. De spanning is een stuk minder krachtig opgebouwd en de eindsequentie op het vasteland is niet de meest inspirerende climax die deze film verdiende. Maar ook globaal gezien voelt het allemaal toch weer veel te herkenbaar aan doordat Spielberg hier geen nieuwe invalshoek aanbracht.

Mogelijk lag de man zijn passie eerder in het maken van Amistad, dat tijdens het post-productieproces van deze film werd ingeblikt. Niet moeilijk dus dat The Lost World: Jurassic Park tussen de soep en de patatten afgehandeld lijkt.

Bert Coppens Helemaal (niet) akkoord? Lees de